ولی واقعا ادما تا هستن قدرشونو نمیدونیم تازه وقتی میرن همه چیزشون ناخوداگاه تو ذهنت میاد،مورد علاقه هاش،از چی بدش میومد،عه این اهنگه رو که اون برام فرستاده بود،حرفایی که میزد،و حتی گاهی اوقات ناخواسته از تیکه کلاماش استفاده میکنی،قدر همین چیزای کوچیک ادمای اطرافمونو بدونیم خیلی بهتره تا اینه وقتی رفتن یادشون بیوفتیم...با همه اینا فهمیدم بعضیا شبیه بارونن، برای مدتی قشنگن، ولی اگه طولانی بشن همهچی رو خراب میکنن
یاد گرفتم همهچی موقته؛
غصه، خوشی و حتی آدمها.
تنها چیزی که میمونه خودتی و خاطراتی که ساختی... بعضیا فقط مهمون یه فصل از کتاب زندگیمونن؛ زور نزنیم تا پایان کتاب بمونن....
