بیایید قضاوت کنید

میفهممت هییییی دنیا منم عین توام

وای عاشقتم 😀

من هم دوستتام همین بودن خدا رو شکر از جمعشون حذف شدم .نمیتونستم همپاشون باشم اصلا . از اول نباید قاطی میکردم خودمو

من یه چیزی رو هیچ وقت درک نکردم

اینکه در مواجه با همچین چیزهایی، چرا مردم اصرار دارن که هرکس یه بدبختی داره؟

به نظرم بهتره آدم بگه: درک میکنم.

همین.

لازم نیست قصه ی حسین کرد شبستری تعریف کنید تا ثابت کنید هرکس یه بدبختی داره.

دنیا همینه. همه با هم برابر نیستن.

اما خوشبختی هم نمیاره من ۴۵ روز نشون شدم برای یه طلافروش از همون هفته اول شک کردم نکبته و خداروشکر هم هول بودنش ثابت شد و هم حروم خوردن بودنش. خونه دو طبقه دوبلکس و ماشین خونه باغ هم داشت چه فایده که تا حالا بیشتر از املاکیا ویلا دیده قطعا

احتمالا اگر همون پسر ازت خواستگاری می کرد شما قبولش نمی کردی چون شرایط و روحیات شما با اون تفاوت داره.

الان برای طلای یکی داری غصه می خوری که حاضر نیستی بار زندگیش را برداری

حقیقتا من نمیتونم درک کنم که چرا باید به ظاهر زندگی دیگران حسادت کنیم.

از نزدیک پزشک متخصص می شناسم که بچه معلول داره و بچه را از همه همکارهاش مخفی کرده حتی واحد جدا برای پرستار گرفته که کسی بچه رو نبینه

هر ماه تو مهمونی دورهمی حضور داره ولی خانمش با آخرین مدل لباس و طلا دلش خونه که تا برمی گرده بچه با پرستارش به حال مرگ افتاده ولی برای شوهرش مهم نیست

الان به مال و طلای این خانم حسرت خوردن چه ارزشی داره.

عزیزم اسمش رو بذار غبطه. نه حسودی.

و اینکه اون خانم دکتری که میگید، بله شاید آدم همه چی تموم و خوشبختی نباشه ولی واقعا آدمای خوشبخت که هیچ دردی ندارن، خیلی خیلی زیادن.

سطح خوشبختی و بدبختی آدما به یک اندازه نیست. همه توی دسته ی بدبختا نیستن. اینو باید بپذیرم. خیلی ها گرفتار جبر جغرافیا یا هرچیز دیگه هستن.

مثلا یک بچه توی غزه با یک بچه ی ایرانی و یک بچه توی جزیره ی پرنس ادوارد، هم سطح نیستن.

این نظر منه. بازم نظر شما محترمه