من یه نوجوون ۱۷ ساله ام .....مدرسه برام مثل شکنجه گاهه بخاطر اینکه هیچ دوستی ندارم اصلا حالم بهم میخوره
کل عمرم این مشکلو داشتم همیشه تو مدرسه تنها ترین بودم همیشه از خودم میپرسیدم چرا اینجوری ام؟!.... تا چند وقت پیش رفتم روانپزشک فهمیدم adhd ام.... هر روز میام خونه گریه میکنم نه خواهری دارم نه دوستی.... بابام مجبورم میکنه چادر بپوشم انقد زار زدم تا برام گوشی گررففتتتت😭😭
یه رفیق داشتم تو مدرسه یعنی همه رو به من ترجیح میده حالم از فضای مزخرف مدرسه بهم میخوره...همش نابودت میکنن میرینن بهت
به خدا گفتم یا بدترین آدم دنیا میشم یا خودمو میکشم😥
ولی من تا ۱۸ سالگی نمیرسم دیگه نه.....
فقط چون کسی رو نداشتم باهاش حرف بزنم اومدم نی نی سایت ....حتی مامانمم پیشم نیست
هر روز و هر ماه به فکر خودکشی ام به همه راهی فکر کردم به ارتفاع ....به قرص خواب آور ....سیانور
میخوام تو مدرسه تمومش کنم تا زندگی کسایی که باعث شدن این حالو پیدا کنمم نابود بشه
فقط میخواستم بدونم کسی هست مثل من این احساسات رو داشته باشه ؟؟؟ یعنی کسی هس که تو زندگیش یه نفرم نداشته باشه؟ اصلا نمیدونم آدما تو این دنیا با چه انگیزه ای زندگی میکنن.....؟؟!!