توروخدا واسه بچه هاي ناخواسته ناشكري نكنيد😔

چرا دروغ بگم تا قبل از زايمانم حسي به بچه ام نداشتم حسم فقط ترحم بود اما محبت نبود مثلا تكون ميخورد ذوق نميكردم يا از گفتن اينكه باردارم خوشحال نميشدم

اما به محضي كه دنيا اومد انگار همه چي عوض شد با اينكه هنوز نديده بودمش

اجازه نميدادن كسي بچه هاي ان اي سيو رو ببينه ميگفتن حساسن فقط مادر ميتونه بياد اونم بعد از مرخص شدن بره خونه دوش بگيره لباس تميز بپوشه بياد

عصر فردايي كه زايمان كردم مرخص شدم شوهرم خواهرم رو برد خونه پيش بچه ها كه بعد بياد دنبالم كارهاي ترخيصم بكنه تو بيمارستان تنها بودم يك راس رفتم دم در ان اي سيو

گفتم ميخوام بچه ام رو ببينم مسئول بخش گفت مادرشي گفتم آره چهره اش يه جوري شد به پرستاره گفت بزار بره ببينتش

وقتي رفتم داخل پاهام ميلرزيد صداي قلبم رو ميشنيدم احساس ميكردم الان يه بچه كوچيك رو ميبينم كه حتما خيلي ريز و نارسه و يجورايي انگار ميترسيدم

من تجربه خودم رو نوشتم من ميتونستم بچه ام رو نگه دارم و مشكلي نداشتيم

مشكل جسم و روان من بود فقط

وقتي رفتم داخل ديدم پنج تا بچه با فاصله چند متر تو بخش هستن تا رفتم داخل از دور بچه ام رو شناختم رفتم جلوش به فاصله يك متريش الهي دورش بگردم انگار ده سال بود داشتمش خيلي حس نزديكي بهش داشتم يدفعه مهرش شديد به دلم نشست مخصوصا چهره اش كه شبيه بچه دومم بود

خيلي حس عجيبي داشتم كلي گريه كردم بالا سرش مسئول بخش اومده بود دلداريم ميداد ميگفت بايد به خدا توكل كني يه توكل بزرگ....

اون چهارتا بچه بهشون دستگاهي وصل نبود اما بچه ي من اندازه يك اتاق بهش وسيله و لوله وصل بود😔

ربع ساعتي موندم پيشش مسئول بخش ميگفت دارو خاصي استفاده كردي گفتم نه گفت مشكل انعقاد خون داره

تنفسش بهتره اما اون مشكل رو هنوز داره...

بعد از چند دقيقه ديدم پرستار رفت بالاسرش گفت بايد ريه اش رو ساكشن كنيم مادر بره بيرون با عجله اينو ميگفت منم سريع رفتم بيرون كه كارشون رو بكنن

همسرم اومد ديد چقدر حالم خرابه گفت چرا تنها رفتي ببينيش ولي من فقط التماسش ميكردم توروخدا برو بپرس چش شد حالش خوب نبود

رفت داخل پرسيد ازشون اومد بيرون گفت گفتن خوبه و مشكلي نداره

ماهم ديگه رفتيم سوار ماشين شديم شام خريديم رفتم خونه پيش بچه هام موقعي كه داشتم ميرفتم انگار يه تيكه از قلبم رو جا گذاشتم تو بيمارستان حس بدي داشتم موقعي كه خونه بوديم بچه هام رو ديدم خيلي خوشحال شدم اما احساس ميكردم يه چيزي كمه

اصلا از ته دل خوشحال نبودم وقتي يكي ميگفت قدم نو رسيده مبارك من اصلا حس خوبي نميگرفتم نگران بودم

شام خورديم شوهرم رفت بچه هارو بخوابونه من و خواهرم تو سالن بوديم ساعت يازده بود تقريبا گوشي شوهرم زنگ خورد به محضي كه زنگ خورد قلبم انگار از تو سينه ام كنده شد شنيدم شوهرم ميگفت باشه الان ميام

رفت اماده بشه گفتم كي بود گفت از بيمارستان بود گفتن نوزادتون بد حاله بياين

با صداي لرزون گفتم تموم كرده؟خودشم ترسيده بود عصبي بود انگار با بغض گفت من كه متخصص نيستم كه بهم زنگ زدن برم حتما اتفاقي افتاده....

اينو گفت و رفت

من نشستم رو مبل ماتتت و مبهوت هرچي آبجيم باهام حرف ميزد ميگفت نگران نباش من نه گريه ميكردم نه حرف ميزدم فقط گفتم ميدونم تموم كرده

ده دقيقه اي گذشت كه ديدم همسرم به خواهرم پيام داد

"بله متاسفانه"

من بازم شوكه بودم و گريه نميكردم

شوهرم اومد خونه چشماش قرمز بود خواهرم رفت بچه هارو بخوابونه موقعي كه باباشون رفت اونام بيدار شدن اونارو برد بخوابونه كه ما جلوشون گريه نكنيم

تا بردشون بالا اتاق خواب

من رفتم پشت يخچال نشستم و زار زدم بي صدا كه بچه ها صدام نشنون

شوهرم ميخواست منو اروم كنه ولي خودش داغون بود نميتونست همش ميگفت چرا بغلش نكردم اينقدر زود ميخواست بره چرا يكبار بغل مادر رو نديد اون لحظه ها فقط دلم براي خودش ميسوخت كه اينقدر سر بارداريش من ناشكري كردم درسته به زبون نمياوردم ناشكريم رو اما خوشحال هم نبود از اينكه سالمه خوشحال نبودم از اينكه صداي قلبش ميشنيدم خوشحال نميشدم و ياد اينا كه ميفتادم قلبم آتيش ميگرفت از اينكه مظلومانه رفته و هيچ پدر مادري رو نديده😔

اون شب تا صبح گريه كرديم دوتايي اخرم از گريه و درد بخيه هام خوابم برد ساعت هشت صبح با صداي ايفون بيدار شديم مادرشوهرم و برادرشوهرم اومدن فهميده بودن چي شده رفتم جلو مادر شوهرم هيچي نگفتم اومديم نشستيم رو مبل مادرشوهرم آروم شروع كرد گريه تا نگاش كردم بغضم تركيد و شروع كردم بلند بلند گريه كردم

اونم بغلم كرده بود و دلداريم ميداد همش ميگفت عزيزم قسمتت نبوده آروم باش