بالاخره بعد شش سال اراده کردم و به قصد طلاق اومدم خونه مامانم

صد درصد. اینده اون بچه مهم تره من خووم نوزاد ۱۰ ماهه دارم میدونم ولی من میگم اگ ب جایی رسیده ک واقعا نمیشه ادامه داد و تلاشا فایده ای نداره دلش شوهرشو قبول نمیکنه واقعا خیلی سخته روزارو گزروند هر روز رابطه و زندگی کردن کنار هم عذابه هرچند با طلاق موافق نیستم اصلا طلاق باید موقعی انحام بشه ک ب ته. خط رسید و دیگ هیچی براش مهم نباشه

بشین زندگیتو کن الان شما مسئول بچتی

تلاش کن شاید خوشت اومد ازش

دقیقا برای بچه اسیب طلاق کمتر اسیبیه قراره هر روز ببینه تو اون زندگی کلی دعوا و قهر و ناهنجاری زندگی

سخت در اشتباهی حالا دلایل خوشت نیومدن رو نمیدونم فقط بخاطر سنش؟؟؟

شما هم یادبگیر سرت تو لاک خودت باشه من باشما کاری نداشتم

احتمالاً افسردگی و تغییر هورمون بعد زایمانه

خلاصه ی اینهمه نظرات و ۸۰ صفحه حرف بنظرم برای طلاق همیشه وقت هس فرصت بده چند بار شاید شد شاید دلت گرفته یا افسردگی بعد زایمان داری ما خبر نداریم شما هیچی نگفتی فقط گفتی شوهرم ادم خوبیه و سنش ۱۱ سال بزرگتره و دوسش ندارم تمام فرصتارو بده ک بعد مطمعن شدن دید نمیتونی جدا شو انشالله حل میشه

دعوا نکنن اون بچه خودش نخاسته به این دنیا بیاد اینا باید رفتارشون درست کنن باید باید چون اینا خاستن اون به این دنیا بیاد پس مسؤلیت همه چی باهاشونه اسی حق طلاق نداره بره باشوهرش ارام و بی صدا زندگی کنه حالا که بچه به دنیا اورده تاوان پس بده بریزه توخودش نهایت بیخیال بشه ولی زتدگی اون بچه رو تباه نکنه

یعنی به خاطر پسرعموش؟

ممکنه حرف گوش بدی برگردی سر زندگیت و به خودت بیای ولی اینو بدون اگه جدا بشی بعدا پشیمون میشی مخصوصا شوهرت بره یه زن دیگه بگیره

اینم حرف حقیه، فک کنم شما مجردی اما همه ی ادما احساسات و تصمیمات خاص خودشونو دارن من الان نمیدونم تو زندگیه تو چخبره اگرم میدونستم باز نمیتونسم بجای تو تصمیم درست بگیرم تنش زندگیتو نمیدونم چجوریه توام همینطور هرکسی طلاح خودشو بهتر میسنجه یکی خانوادش پشتش نیستن مجبووره ب سوختن و ساختن یکی بخاطر بچهی کوچیکش مجبوره ولی یکی شاید نتونه کنار بیاد ب این راحتی ک ما میگیم نتونه اون عذابو تحمل کنه نرجیح بده حتی از بچشم بگزره پیامم طولانی شد ولی بنظرم هیچکی زندگیه کسیو درک نمیکنه شاید شوهرش در طول. زندگی ی رفتارای نشون داده که دل زنشو شکونده ما نمیدونیم ک یا اصلا از اولشم ب دلش ننشسته به هرحاا باید عاقلانه تصمیمی بگیره و بچه رو توی الویت قرار بده یجوری حلش کنه

تو یکی از تاپیکات گفتی پسرعموت ک مجرده ب مادرت گفته ک تو رو دوست داشته و عموت نذاشته...این وسوسه گوشه ی ذهنت چند درصد ترغیبت کرده ک این تصمیمو بگیری

الله اعلم

اونم شوهر بامحبتی ک تو داری.و خانواده ش هم ک خودت میگی خیلی خوبن.واقعا حیف اونا

حالا فک کردی طلاق بگیری پسرعموت میاد خوشبختت میکنه

بیچاره شوهرت و بچه ت

کاش طلاقت بده و کسی ک لایق این محبته نصیب اون بنده های خدا بشه

پس چرا لنگاتو برا بچه باز کردی؟گرم بودی و حالیت نبود یه بچه رو این وسط بدبخت میکنی؟

نمیدونم چرا هیشکی بهت حق نداده ولی من بهت حق میدم زندگی با کسی که دوسش نداری غیر ممکنه و البته باید قبل از بچه دار شدنت تصمیم به جدایی میگرفتی الان با وجود بچه نباید بی گدار به آب بزنی باید صلاح اونم درنظر بگیری

چقدررررر تاپیکت حرص درار بود

زندگی دو نفرو خراب کردی یکی شوهرت که میدونستی دوسش نداری ولی باهاش ازدواج کردی یکیم پسرت که تا چشمشو باز کرد بچه طلاقه

شیش سال وقت داشتی طلاق بگیری و تو این شیش سال بچه نیاوردی حالا دمه طلاق گرفتن یادت اومد یکیو بدبخت کنی

پسرت بعدا بزرگ شد جواب سلامتم نباید بده