مامانایی که پسر بچه دارید

بچه رو میکشونن طرف خودشون... یجور دوریش بده ازشون

باید شوهرت همراه باشه

به نظر من از سرش میفته بعد یک مدت. روزا باهاش مهربون باش بازی کن باهاش. بیرون ببرش سعی کن دوتایی با هم خوش بگذرونین. شبا اصلا اصرار نکن که بمونه راحت اجازه بده بره. کم کم خودش به شما برمیگرده هر چی حساس باشی بدتر میشه

با نظرم کار خوبی کردی بفرست برا و برو خودت خودت بگذرون

متاسفانه تو این جور موارد سطح درک و شعور و منطق اطرافیان خیلی کمک کننده ست که شوهرتون حداقل با شما همراه باشت و دوتایی قانون خونه رو باهم پیش ببرید باید اول همسرتو متقاعد کنید

حق داری برای مادر سخته دوری از بچه ولی بچه ها توی دوران رشدشون خیلی رفتارهاشون تغییر میکنه و در نهایت مادر رو به همه ترجیح میدن این وضعیتم موقتیه اگه وقتی که پیشت هست بهش خوش بگذره کم کم رفتن به خونه مادربزرگ از سرش میفته.

امشب اگر دور از جونش خودشو از گریه هم کشت نزار بره تحمل کن.

دیگه وقتی شما دوتا تو یک تیم باشید مختارید درمورد بچه خودتون هر تصمیمی بگیرید و به بقیه ربطی نداره

سلام به شما مادر گرامی. درک میکنم که چه شرایط دشوار و پراسترسی را تجربه میکنید. احساسات شما کاملاً منطقی و درست هستند؛ شما حق دارید که دلتنگ فرزندتان باشید و نیاز به ایفای نقش مادری دارید. وابستگی شدید فرزند به خانواده همسر در حالی که شما در یک ساختمان هستید، میتواند به شدت حس طردشدگی و ناکافی بودن به شما بدهد.

این وضعیت، یک بحران نیست، بلکه یک عادت ناسالم است که با کمک همسر و خانوادهاش شکل گرفته و اکنون باید با همکاری و درایت شما و همسرتان حل شود.

در اینجا چند گام عملی و روانشناختی برای مدیریت این وضعیت آورده شده است:

۱. 🤝 صحبت با همسر (ایجاد جبهه واحد)

اولین و مهمترین گام، متقاعد کردن همسرتان است. وقتی او عصبانی میشود و میگوید «روانیاش کردی»، او ترس شما را درک نکرده، بلکه فقط به دنبال آرامش فوری از طریق فرستادن فرزند است.

نحوه صحبت کردن:

زمان مناسب را انتخاب کنید: وقتی هر دو آرام هستید و کودک حضور ندارد.

احساسات خود را بیان کنید، نه اتهام: به جای گفتن "تو باعث شدی پسرم وابسته بشه"، بگویید: "من مادرم و شب که پسرم پیشم نیست، از نظر روحی بسیار اذیت میشوم. این وضعیت دارد به رابطه من و پسرم آسیب میزند و حس مادریام را از من میگیرد."

خطر را توضیح دهید: توضیح دهید که این وابستگی موقتی نیست، بلکه یک عادت است که در آینده منجر به مشکلات بزرگتر در استقلال کودک میشود. هرگز کودکی را که عادت به خوابیدن در محیطی امن و بدون اضطراب کرده است، نمیتوان به راحتی جدا کرد.

هدف اصلی: باید به همسرتان بفهمانید که این تصمیم برای سلامت روانی شما و استقلال آینده فرزندتان ضروری است، نه صرفاً یک جنگ قدرت. باید با هم به یک توافق برسید: «شبها، پسر ما فقط در خانه خودش میخوابد.»

۲. 🏡 قانونگذاری جدید و قاطع برای کودک

وقتی با همسرتان به توافق رسیدید، باید این قانون جدید را با قاطعیت و مهربانی اجرا کنید:

اعلام قانون جدید در طول روز (نه در شب): چند روز قبل از اجرای قانون، به آرامی به او بگویید: "عزیز دلم، بازی با مامانبزرگ و بابابزرگ خیلی خوبه. از امروز (یا از فلان شب) تا شب میریم بالا بازی میکنیم، اما شبها، خانه ما (خانه مامان و بابا) خانه خواب است."

جایگزین مثبت ایجاد کنید: وابستگی کودک یک نیاز است. شما باید این نیاز را با یک روال جدید و مثبت در خانه خودتان جایگزین

نیاز است. شما باید این نیاز را با یک روال جدید و مثبت در خانه خودتان جایگزین کنید:

روال خواب جدید: یک روال خاص و هیجانانگیز برای خواب ایجاد کنید (مثلاً یک کتاب داستان جدید که فقط موقع خواب خوانده میشود، یا یک عروسک خواب که فقط در اتاق شماست).

تغییر فضا: اتاق خواب او را کمی تغییر دهید، یک چراغ خواب جدید یا یک پوستر مورد علاقهاش بخرید تا اتاقش برایش جذابتر شود.

😢 مدیریت گریه شدید

اینجا سختترین بخش است. گریه شدید ابزاری است که او یاد گرفته از آن استفاده کند.

قاطعیت همراه با همدلی: بپذیرید که گریه میکند، اما تصمیمتان را عوض نکنید. "میدانم دلت میخواهد آنجا بخوابی و ناراحتی، حق داری. اما شب خانه ماست. من همینجا کنارت مینشینم تا آرام شوی."

بدون توضیح اضافی: در زمان گریه، توضیح و نصیحت ندهید. فقط حضور داشته باشید، او را در آغوش بگیرید و آرامش کنید. بعد از اینکه آرام شد، قانون را مجدداً تأیید کنید.

۳. ❤️ ترمیم رابطه در صبح (حل مشکل "لج")

شما گفتید: "از لج نمیتوانم درست رفتار کنم و نمیخواهم صبحها محبت کنم."

این واکنش، کاملاً قابل درک است، اما در حقیقت، بیشترین آسیب را به شما و رابطهتان میزند. وقتی شما صبحها از لج و دلخوری محبت نمیکنید، کودک نیاز عاطفی خود را در خانه شما تأمین نمیبیند و این وابستگی شبانه به طبقه بالا را تقویت میکند.

صبحها، عشق ۱۰۰٪: این فرصت شماست تا «حس مادری» از دست رفته را جبران کنید. صبحها که او برای بازی میآید، بیشترین و باکیفیتترین توجه را به او اختصاص دهید. بازی کنید، بغلش کنید، و با محبت رابطهتان را ترمیم کنید.

هرگز محبت را منوط به رفتار شبانه نکنید. محبت شما باید بیقید و شرط باشد. با این کار، ذخیره عاطفی او را در خانه خودتان پُر میکنید و شبها، فشار کمتری برای رفتن به طبقه بالا خواهد داشت.

با صبر و قاطعیت، این عادت شکسته خواهد شد و شما دوباره نقش اصلی و آرامشبخش زندگی فرزندتان خواهید بود