«خوشا به حال کسی که مشغول عیب خود گردد و به عیوب مردم نپردازد». [۱]
علاوه بر این، هرگاه عیبی را که ذکر میکنی امری باشد که به اختیار او نباشد و ازجانب حق - سبحانه و تعالی - باشد پس مذمت (بدگویی) او بر آن غیبت فی الحقیقه مذمت خالق او است، زیرا هر که چیزی را مذمت میکند سازنده او را مذمت کرده است.
شخصی به یکی از حکما گفت: «ای زشت صورت. گفت آفرین من با خودم نبود که نیکو بیافرینم».
----------
[۱]: ۳۲. بحار الانوار، ج ۷۵، ص ۲۲۹.
