یجا برا مادربزرگم یه شلوار خریده بودم
من رنگ مشکیشو خواستم
فروشنده رنگ کرم داده بود بهم
من اصلا متوجهش نشدم
۱ روز بعدش بردم پسش بدم رنگی که میخوام رو بگیرم
فروشنده اخماش رفت توهم و با یه لحن بدی گفت برووو ما مشکی زرشکی نداریم
گفتم اخه خودتون رنگ اشتباهی دادین
گفت میخواستی نگیری نداریم دیگه میخواااااستی نگیرییی
انقد که طلبکار بازی دراورد و بد رفتار کرد باهام
که بغض کردم اشکم چکید
باصدای بغض دارم گفتم این چه رفتاریه این چه برخودیه اخه
شلوارو گذاشتم رو میزش و ناراحت اومدم بیرون😭
با اجازه اسی میشه بیاین تایپک اخرم مهمه مرسی
منم مشکم در اشکمه
مثل من🫠
انقدر زود گریم میگیره م نگوو
شاید منم بودم ناراحت میشدم گریم میگرفت
من از اونام که بابت ساده ترینا مث ابر بهارر گریه و زاری میکنم
حالا تکلیف شلوار چیشد
منم ی زمانی اینطوری بودم دل نازک وهمیشه بغض دار ولی بعد اون سختیایی که دیدم بعد اون مصیبتایی که چشیدم اشکم خشک شد دیگه.اصلا نمیتونم گریه کنم دلتنگ بچم که میشم هم نمیتونم گریه کنم فقط میریزم تو خودم واین خیلی بده بنظرم گریه کردن خودش نعمت بزرگیه ادم خودشو خالی میکنه
یادمه یبار تو ازمون رانندگی رد شدم به سرهنگ گفتم اقا توروخدا منو رد نکن شوهرم نمیذاره برم خونه اگه قبول نشم اینبار اون اقا هم قبول نکرد زدم بغضم ترکید وگریه کردم پیاده شدم اومدم سمت ماشین شوهر روانیم شوهرم تا دید دارم گریه میکنم شروع کرد داد وبیداد که چرا گریه میکنی خنگ وفلان کلی اقا اونجا ایستاده بودن نگاه میکردن من بزور سوار ماشین کرد بماند که دلیل گریه کردنم ترس از خود روانیش بود بعد چند ماه که قهر اومدم خونه بابام ماجرارو که برا بابام تعریف کردم بابای روانی منم با داد وهوار گفت حق داره چرا گریه کردی بیا وبرا اینم توضیح بده درددلتو چقدر سخته برام گیر افتادن بین این دوتا روانی😔
