ار ته دل دوسش داریم اما حوصلشو نداریم گاهی دیگه عشق هیجانی و عطشی نیست .یه حس ارامش و خیالم راحته که باهم خوبیمه
ولی دور از جون مشکلی براش پیش بیاد همونقدر نگران میشیم و اگرم دعوامون بشه لحطاتی به خوش تشنه ایم .مجدد باهم خوب میشم و خدا رو شکر میکنیم که همسر خوبی داریم
خیلی دوسش داشتم واقعا ولی خب کم کم نا امیدم کرد.تو تاپیک قبلیم گفتم دیشب چیکار کرد
معمولی و عادیه
یه وقت هایی یه هفته یه کلمه هم حرف نمیزنیم
یه وقتایی خوبیم
میگذره
نه اصلا هر روز بیشتر از دیروز دوستم داره چشمش فقط به منه نه هیزه نه دروغگو
شوهر من چون اولویتش خواهر و مادرشن و بهم گفت یه تار موی مادرم رو بهت نمیدم یا خواهرامو با تو عوض نمیکنم. اصلا دوستش ندارم. دوران عقد فقط دوستش داشتم اونم اولاش
دوستش دارم ولی کلا دوست داشتن همسرم و ابراز احساسش بیشتر از منه خودش همیشه میگه که من تو رو بیشتر دوست دارم
منکه انگار خودم شوهرمو زاییدم
حس مادری دارم خخخ
بعد ۱۵ سال که میشناسمش هنوزم وقتی میخواد بیاد پیشم و ببینمش دستپاچم و ذوق دارم
دوست داشتنم از ته دل نیست مثل قبل ولی درکل باهم خوبیم
یکنواخت که کسل کنندست بالا پایین داره احساسات
۱/۵ ساله ازدواج کردیم فعلا ک زوده بگم عادی شده یانه
هیچکس نمی تونه در دنیا عشق نابی و ک مادر و پدر ب ادم میده خالص و بی چشم داشت بهت بده شک نکن
