خونه اونا هستش،ن شوهرم نمیره اصلا،مگ اینکه مادرشوهرم هفته ای ی بار دعوتمون کنه،باهممیریم،منم متقابل تنهایی ن جایی میرم ن مهمونیمیرم،ازاول شرطم این بود تنها جایی نریم.ولی خب ب مادرش خیلی وابسته هستش،خیلی دوسش داره،البت کل خونه حتی من،مادرشوهرمو خیلی دوس داریم،مهربونه،هرمشکلی داشته باشی سریع حل میکنه.اره پشتمه،ولی خب یجوری نگه داشته ک نه اونا حق دارن بمن چیزی بگن،ن من حق دارم چیزی ب اونا بگم.
ن خدایی من کاریشون ندارم،ناخواسته حرفایی میزننا،اما ن ب شوهرم میگم،ن قهرمیکنم،همونجا ول میکنم حرفو.مادرشوهرم اخلاقش اینه،هرجا بره هرررکاری کنه،حتی حمومم بره بمن میگه،یا ب شوهرممیگه،مثلا میاد دم درمو میزنه میگه سمیرا دخترممن میرم فلان جا،گفتم بهت ک یوقت دنبالمنگردی.این خبر دادنش اجازه نیستا،احترام بمنه خب؟یامثلا منم باشوهرم میریم جایی مهمونی،شب مثلا ۱اینا میاییم،فرداش مادرشوهرم میگه مهمون بودین؟میگم اره میگه کجا بودین میگم مثلا فلان جا،میگه خداروشکر انشالله همیشه خوش باشین.....اوایل خیلی اذیت میشدم ک چرا میپرسه کجا میرم و چیکارمیکنم.بعد دیدم اخلاقش همینه،خودشم هرکاری کنه بمنم میگه.گلم زندگیباخانواده شوهر،حتی بهترین ادمای رویزمینم باشن خیلی سخته،اما باید کوتاه بیای،من تو۴سال دعواهای زیادی باخواهرشوهرم داشتم همیشه مقصر بود،حسودیمو میکرد ازمنم ۲۰سال بزرگه،اما اونقد کوتاه اومدم،الان خداروشکر کاری نداره باهام،خوب شده محبت میکنه و...تک عروسم غیرمنم عروسی ندارن.منم نهایت تلاشمو کردم ک واقعا دوسم داشته باشن...عین دخترشون شدم
من شکمو ترین موجود جهانم و همیشه گشنمه
اما خونه مردم بعد تعارف ۵۵ ام شاید یه چیز کوچیکی بخورم
چه بعضیا قبول کنن چه نکنن عروسه مثل نخورده هاست
والاه من ازدواج دومم هست خب؟راسشو بخای ازدواج اولم باخانواده شوهر در افتادم و لج و لجبازی و سر ۶ماه طلاق گرفتیم سر همین خانواده،بعد دیگعقلم اومد سرجاش گفتم انشالله ازدواجکنم اینسری میدونم چیکارکنم.هیچی دیگ الان دختره خوبی شدم،کلا عوض شدم،خواهرشوهرم ۴۰سالشه،طلاق گرفته،اوایل اووونقد اذیتمیمکرد منم فقط گریه میکردم هیچینمیگفتم،دیگاونقد هیچی نگفتم،شوهرمم خبردارمیشدااا،چون میدید من کاری ندارم باهاش،ازمن مخفی میرف دعواش میکرد،الان دیگخوبیم شکر خدا.سیاست ک زیاده....خودم ۲۵سالمه.
