ببین رفیق، الان که داری اینو میخونی، احتمالاً یه ذره خستهای، شاید هم ذهنت پر از فرمول و اسم گیاه و این حرفاست. بیخیال همه چی، یه دقیقه نفس عمیق بکش.
کنکور پزشکی؟ آره، سخته. کی گفته آسونه؟ ولی رفیق، یه چیزی رو یادت باشه: اونایی که سالهای بعد با لباس سفید میبینیشون، از همین نقطه شروع کردن. اونا هم یه روزی مثل تو، از سنگینی این همه مطلب کلافه بودن.
این بازی فقط هوش نیست، “سنگدلی” هم میخواد!
منظورم سنگدلی الکی نیستا؛ منظورم اینه که:
- بزن تو کارِ پیوستگی، نه شوک! یه روز ۲۰ ساعت درس بخونی و سه روز بعد از خستگی هیچی، این به درد نمیخوره. کار اون رفیقایی رو بکن که هر روز یه تیکه از پازل رو میچینن. یه کم دیروز، یه کم امروز، یه کم فردا. اینجوری مغزت عادت میکنه و دیگه این حجم از اطلاعات برات غول نمیشه.
- اشتباه کردی؟ برو تو دلش! ببینم تست غلط زدی؟ نزن زیر گریه! بگو: “آفرین به این سوال! منو فهموندی کجا ضعیفم.” بهترین اساتید هم اشتباه میکنن. تفاوت ما اینجاست که اونا از اشتباهاتشون درس میگیرن و تو اگه درس نگیری، همونجا گیر میکنی.
- موبایلتو بذار یه کم دورتر: قبول دارم سخته، ولی اون نوتیفیکیشنهای مسخره، اون استوریهای بیربط، دارن جوجهکبابهای ذهنت رو میخورن. یه قرارداد سفت و سخت با خودت ببند: “فعلاً تمرکزم مهمه، بقیش بعداً.”
- پزشکی برای توعه، نه برعکس! داری برای یه شغلی تلاش میکنی که قراره با جون آدمها سروکار داشته باشی. این درس خوندن الان، داره مهارتِ مسئولیتپذیری رو تو وجودت تقویت میکنه. پس هر چقدر الان با دقت بیشتری یه کتاب رو میخونی، نشون میده که اون روز چقدر میتونی حواست به بیمار باشه.
- 📌یه روزی میرسه که…
یه روزی میرسه که داری با اون همه خستگی، اسم خودت رو تو لیست سبز میبینی. اون لحظه، این سختیها مثل یه فیلم کمدی قدیمی برات میمونه که میگی: “ای بابا، چقدر الکی غصه خوردم!”
سرتو بگیر بالا. تو مسیر درستی هستی. فقط تا خط پایان باید بدوی. دمت گرم که اینقدر سختی میکشی. برو که پزشکی منتظرتونه!
