پنجره اتاقم روبه خیابون باز میشه و رپبه روی خونمون یه پارک هست که پسرا میان توش برا همین خانوادم دوس نداشتن که من زیاد برم تو پنجره این پنجرمونم یه طرفش شکسته بود که موقتی یه طلق گذاشتیم برا بعدا که براش شیشه بخریم من تو اشپزخونه داشتم سالاد درست میکردم خانوادمم داشتن تو حال حرف میزدن داداش سر مغازه بود یهو اومد داخل گفت مامان نگا شادی چطور با استین کوتا و بدون روسری اومده تو پنجره
منم تجربش کردم هر چی دعا نویس رفتم یکی دوهفته خوب بود بعد بدتر میشد آخر دوسال کامل نماز خوندم مسجد محلمون تا اوکی شدم رفتن یا حداقل من نمیبینمشون من همون نماز رو تو خونمون نمیتونستم بخونم همش تن و بدنم میلرزید و مجبور میشدم بشکنم و نخونم کلی زجر کشیدم حتی رفتم دکتر بهم قرص های افسردگی و آلپرازولام دادن ولی دیدم نمیشه قرصم میخورم هستن فهمیدم توهم من نیست واقعا هستن و کسی باورش نمیشه فقط فکر میکنن دیونم
ممن از اشپزخونه اومدم بیرون گفتم چرا الکی حرف میزنی مامانم یه لبخند زد کفت ن خودم میدونم شادی همش تو اشپزخونه بود گفت نه به خدا و کی و کی قسم خودم دیدم (من موهامو بسته بودم) اما داداشم گفت موهام باز بعد حتی همین لباس و حتی همون کردنبندم داخل پنجره بود داشت اون طلقو دست کاری میکرد افتاده بود داشت درستش میکرد منو که دید گفتم شادی الان به مامان میگم تو پنجره ای خندید و در پنجرو بست اما کامل ن زود اومد این سمت مامانم گفت ن بابا خرافاتی شدی گفت خب بیا نگا کن هنوز کامل پنجره بسته نشده رفتیم نگا کردیم تا طلق افتاده نصفه و پنجره هم نیمه بازه
