فشار زندگی تو این سن کم انقد بالاعه روم ک با خودم میگم بزنم ب بی راه بودن

بچه ها من واقعا ادعای خوب بودن ندارم آدم خوبیم نیستم اگرم هرچی بدی کردم ب خودم کردم یعنی اشتباهم کردم ضربه ب خودم زده تا الان خیلی سعی کردم دل هیشکیو نشکنم خیلی خیلی دلم نازکه برای همه دلسوزی میکنم بعدش میبینم چقد اونها با من بدن و من احمق دلسوزی میکنم الانم ی مشکل بزرگ داریم تو خونه ک تاپیک قبل گفتم قابل گفتن نیست برای خودمم قابل باور نیست ک همچین مشکلی تو زندگی منه بچه ها مشکل خانوادگیه بعد اینکه انقد محیط خونه تنش استرس غمه ک دیگه آخر راهی تیمارستان میشم هیچ تفریح حتی اندازه ی سر سوزن دلخوشی نمونده برام دلم میخواد برم سمت پسرا منم مثل بعضی از دخترا تفریح داشته باشم بزنم ب بی راهه ولی می‌دونم اشتباهه خیلی میترسم از آخر خود ب خود کشیده شم ب سمت بی راهه انقد کمبود محبت دیدم انقد غم تنش بی تفریح بودن دیدم ک کم آوردم از خدا هرچی خواستم نشده الان مغزم ب ی مسافرت احتیاج داره ک چند روز فقط تو شهر خودمون نباشم با مامانم مسافرت باشم ولی غیر ممکنه مسافرت رفتن چون برای خرج زندگیمونم موندیم چ برسه مسافرت دو روز پیش تولدم بوده ی نفرم بهت تبریک نگفته ک هیچ بابامم توهین کرد ب روز تولدم خسته شدم خسته من تازه رفتم ۱۸ سالگی مگه چقدر سن دارم چقد ظرفیت دارم💔