از وقتی که جارو و دمپایی ابری و مگس کش جاشو داد به مشاور و روانشناس تربیت بچه ها رفت
تو دوره ما مامانا جوری میزدنمون که برق از چشامون میپرید اولین اشتباهمون آخرین اشتباه بود همیشه هم تو فامیل و آشنا زبونزد همه بودیم جرأت نداشتیم با بزرگترا بلند بلند حرف بزنیم یا یدونه تو بهشون بگیم یا پامونو جلوشون دراز کنیم ، بچه های الان انقد پررو و وقیح شدن هر غلطی دلشون میخواد میکنن تهشم مامانه میگه واااای بچم چقد اجتماعیه چقد حرفاشو رک میزنه معلومه تو جامعه از پس خودش برمیاد 😏 هیچی بهش نگید افسردگی میگیره و فلان
خدا شاهده دیشب مهمونی بودیم یدونه بچه داشتن این به حدی حال بهم زن بود که نگم حالا جدا از رفتار ها و حرفای مسخرش عذرخواهی میکنم راست میرفت چپ میرفت میگوزید مادره بجای اینکه یه چیزی بهش بگه خندش میگرفت فکر میکرد بقیه نفهمیدن میرفت تو اتاق میخندید دوباره میومد
حالا اگه مامان من بود اصلأ براش مهم نبود تو مهمونی هستیم یا چی خدا شاهده همونجا مارو به سیخ میکشید موهامونو از ریشه میکند ، توروخدا جمع کنید این حرفارو که میگید نه به بچه هیچی نگید افسردگی میگیره بذارید هر کاری خواست بکنه ، یه جایی از زندگی جمعش کنید یکم جلوشو بگیرید هیچکس از بچه ی بیشعور خوشش نمیاد
