آره اما نه چون بالای ۳۰ سال هستم چون معتقدم مرد مطلقه و مجرد فرقشون اینه که اون یه بار زندگی مشترک رو تجربه کرده و تو شناسنامه اش ثبت شده اما اون یکی نه اونم شاید کنار کسی زندگی می کرد جز همون مطلقه ها بود جدا از اون که ممکنه رابطه ی احساسی رو تجربه کرده باشه...علت طلاقش رو مطمئن میشم و تصمیم می گیرم...وگرنه از نظر من هیچ کدوم برتر نیست که بخوام بگم مجرد بهتره.
من ۱۹ سالگی ازدواج کردم ،شوهرم خوبه ،زندگیم خوبه ،فقط پسرم بیماره ،یعنی بخاطر این مشکل صد بار خودمو لعن کردم که چرا ازدواج کردم ،الانم دلم می خواد یک جا باشم که مسئولیت هیچ کس گردنم نباشه
فقط می تونم بگم خوش بحالتون که درگیری هاتون فقط مربوط به خودتونه
مبدونم شما بخاطر بیماری بچتون خیلی ذهنتون درگیره و برای مادر دیدن بچش وقتی مریضه حیلی سخته.ولی باور کنید ترس از مجرد موندن برای یه سری ازما مجردان هم خیلی سخته کل زندگی رو تحت شعاع خودش قرار میده .آینده مبهمه برات و این خیلی سخته
حالا درسته نسبت به جمله خوش بحالت هممون یک گاردی داریم ،ولی کلا منظورم همینی بود که خودت گفتی ،اینکه بالاخره هرکسی تو این دنیا یک غمی داره و هیچ کس خوشبخت مطلق نیست و ازدواج کردن یا نکردن هم نهایت خوشبختی نیست
همه چی تو این دنیا نسبیه
