اینجا قبلا حرف هامو زدم
فک میکردم مشکل تا اونجاییه که نامزد بشیم ولی باز شروع شد
پدرم خیلی تو زندگیش روی من جساب کرده بود
نمیدونم درسته بگم سو گلیش بودم
نه که بگم واسه بقیه ی خواهر برادرام کم بزاره ولی از وقتی جور شد من از ایران برم واسش قضیه عوض شد
برای منم فرصت خیلی مناسبی بود که نمیخواستم از دستش بدم
اون سال ها گذشت
فکر نمیکردم اینقدر سخت بگذره
ولی گذشت
اگه هستین ادامه بدم
حرف دلت
من زندگيم به فنا رفت سر همين حرفا
لایک
اون اواخر روز شماری میکردم که برگردم.
حالا این حس دینی بود که من نسبت به پدرم داشتم و دوست داشتم واسه اون همه زحمتی که کشید منم برسم به اونجایی که اون دوست داشت.
از طرفی دیگه دوست نداشتم تو غربت زندگی کنم.
و بخاطر شرایط خانواده باید اگه میخواستم برمم باید تنها میرفتم .
از طرفی دلم گیر خونه ی عموم بود و میخواستم با دختر عموم ازدواج کنم .
حالا شرط زن عموم این بود که باید همینجا زندگی کنید
شرط پدرم این بود که باید برین
و منم از خدا خواسته که همینجا بمونم.
پدرم که از قبل هم میدونست خانواده عموم راضی نمیشن کلا مخالف ازدواجمون بود و میگفت با دختر خالت ازدواج کن چون اونم می خواست بره.
دیگه پدرم رو نمیتونستم درک کنم که فقط هدف خودشو میدید....
تموم اون روز ها گذشت ...
به سختی هم گذشت
پدر رو راضی کردم و نامزد کردیم .
الان بعد چند ماه باز پدرم قضیه را مطرح کرده
کارم به جایی رسیده دیگه عشق و عاشقی رو فراموش کردم.
شما واقعا جای من بودین چیکار میکردین؟؟؟
همون کاری که به دلت هست رو انجام بده ....مگه اونا میخوان به جای تو زندگی کنن که به جای تو دارن تصمیم میگیرن ....
