شاید توقعمخیلییییی بالاست ولی وقتی اطرافیانم ومیبنم چندنفر از اشناهام دوستای نزدیکم همه دوران مجردی بشدتتتت زیاد دوست پسر داشتن ببین یکی دوتا نه خونه میرفتن یکی از دوستام روزی با ی نفر دوست بودبرا پول بگیره میرفت خونهدهاشوندحتی پیر مرد من تنها کشی بودم ک همیشه ب دوستام میگفتم دوست دارم اولین کسی کباهاش ارتباط بگیرم همسرم باشه و اینا حتی تلفنی با کسی حرف نزدم ببینهمه دوستامازدواجکردن باهمدرارتباطیمخیلیییییییی خوبن همسراشونخیلییییییی خوبن مهربون خوش اخلاق عاشق ی سره استوری میذارن براهمسراشون ازددور نیست قشنگدر جریانم ولی من از لحظه ای ک ازدواج کردم بدبختتتتت کردم خودم صب همش میگفتمخدایا میشه جدا بشم چی میشد جراتش داشتم چی میشد خسته شدم کماوردمدواقعا حسمیکنم جونی ندارم نفس ندارم حالم خوب نیست انقدر با همه چیش جنگیدم دیشب رفتم سمتش میگه ای بابا چقدر میچسبی دنبال چی گفتم یکم محبت انقدرررر جیغ وداد کرد چ توقعی داری من خر دیگ برات چیکار کنم دیگسکوت کردم نمیدونمچرا انقدر گاومچراانقدر بیشعورم چرا انقدر احمق خرممممممم چرا چرااااا هی میرم سمتش هی گدایی محبت میکنم چرا نمیتونم مثل اون بشم میدونم دیگ دوستش ندارم فقط ادممهرطلبیم دلم محبت میخواد خب از کسی محبت بگیرم چیکار کنم منم بتونم براخودم زندگی کنم مثل ی هم خونه حرف نزنم باهاش شوخی نکنم سمتش نرم چیکار کنم
نگید روانشناس نگید دکتر نمیتونم برم
جدا همنمیتونم بشم
