نمیدونم چمه واقعا نمیدونم.
الان دهمم و از وقتی مدرسه جدید رفتم حالم خیلی بد شده. دیگه نه شوخی میکنم نه کاری با کسی دارم.
خیلی وقته احساس پوچی و بی حسی دارم ولی الان به حد اکثر خودش رسیده
نه درس میخونم نه کاری میکنم. حوصله حرف زدن با کسی ندارم هیچ حرفی ندارم با کسی بزنم با هیچی خندم نمیگیره. قبلا بیشتر به دیگران احترام میذاشتم. الان کاملا ول شدم مثل یه چوب خشک. خیلی وقته میگم خودمو نمیشناسم ولی الان دیگه هیچی از خودم نمیدونم انگار ارتباطمو با خودم قطع کردم.
فکرای اضافی ای دارم که هیچ آدم دیگه ای نداره. میگم تغییر کنم ولی نگاه میکنم میبینم یسری اخلاقارو از بچگی داشتم. و خیلی آدم بسته ای شدم که فکر میکنم علتش اینکه تموم دوران بچگیم از ۱۰ سالگی به کرونا گذشت و من با بقیه تعامل نداشتم . هرچند دوران راهنمایی دوستای خوب داشتم ولی همشون پر حرف بودن و من بیشتر شنونده بودم. و وقتی دوست صمیمیم نبود من کاملا ساکت بودم. اون موقع فقط در حد مدرسه بود الان تو خونه ام همینم. بنظرم همه مکالمه ها مسخرن. نمیتونم واسه آینده تلاش کنم وقتی فکر میکنم قراره همینجوری رشد کنم.
کاملا بی حسم. و دارم شعورمو از دست میدم کلا. نه ارزشی تو ذهنم دارم نه عقیده ای. به هیچی فکر نمی‌کنم. نه واسه چیزی ذوق میکنم نه ابراز علاقه دارم به کسی
از وقتی رفتم مدرسه جدید بدتر شده چون با کسی ارتباط نمیگیرم و وقتی بیشتر روز انرژی ای دریافت نکنم نمیتونم تو خونه ام انرژی ای بدم طوری شدم نه خودم میتونم خودمو نجات بدم نه کسی از بیرون میتونه نجاتم بده
