اول بگم که که منم تو رنج سنی شما ام چه بسا کمتر و این نه یک نصیحت بزرگترانه بلکه یک نصیحت نیست اصلا..
ولی از منی که هزاران بالا و پایین و چالش رو با پدر و مادرم داشتم میگم..
هیچکی هیچکی هیچکی هیچکی براتون خانواده نمیشه،اره حتی همون مامانی که ازش متنفرین و بابایی که میخواین سر به تنش نباشه،همونایی که هر چی تروما دارین از چشم اونا میبینین،شاید از شنیدن حرفم ناراحت بشین
ولی اونا امن ترین آدم هایی هستن که قراره تو کل زندگیمون کنارتون باشن؛هر طور شده بپجسپین بهشون با مهربونی با دعوا با شیرین زبونی با قهر هر طوری که میدونین در اخر نگهشون دارین و از زندگیتون حذفشون نکنین، این تفکر تو نسل ما زیاده،منم از شماهام و مطمئنم صد برابر از شماها بیشتر از خانواده ناراحت شدم و ناراحتم کردن در طی زندگی،شاید الان که این حرفو میزنم بعدش مامانم انقدر ناراحتم کنه که فردا تاپیک بزنم و بگم میخوام از خونه فرار کنم..
ولی وسط همون ناراحتی هامون یادمون باشه، اونا تنها ادمایی آن که از ته دل خیر و خوشحالی ما رو میخوان ما رو میخوان، این حرف کلیشه ای نیست و واقعیته..
شاید اینا رو نوشتم که یاد آوری ای برا خودم باشه، شایدم بتونه تلنگری در زمان مناسبی برای شما
