فقط به سنگینیِ ساکت داره

اینجا توی سینه، انگار یه بغض سنگ شده. نه گریه‌ای، نه فریادی؛ فقط یه سنگینیِ ساکت که داره کم‌کم خفه‌ام می‌کنه. 

ای کاش می‌شد ازش بیرونش بیارم، ولی فعلاً همینه که هست… کنارش باید زندگی کرد...