این تعریف نیست.ها...
متاسفم که دارم اینو میگم..
ولی انقدر که زن‌های ما بسازن...
و همه تلاش‌شون اینه که زندگی رو حفظ کنن..
خانواده رو حفظ کنن..
مردها اونقدر تلاش نمیکنن!
یسری استثنائات همیشه هست..
اصلا مرد و زن هم نداره..
اون هیچی..
ولی به طور کلی واقعا زن‌ها خیلی خیلی زیاد حواسشون هم به زندگی هست، هم شوهر، هم بچه...
در آن واحد هم دنبال اینه جذاب باشه تا به خیال خودش مرده هرز نپره..
هم غذای بچه رو آماده کنه..
هم کوتاه بیاد دعوا نشه..
هم قناعت کنه و پول روی پول جمع کنه که خونه داد بشه...
هم هزاران چیز دیگه...
مبشه بچت چند وقتشه
صد درصد
واقعا من فقط توصیه کردم
و نگفتم دنبال آرزوها و هدف هاشون نرن
اما می‌دونی آدم های زخم خورده زیاده
هر کس از پنجره نگاهش خودش دنیا رو میبینه
من به طور کلی گفتم
دهه شصت و پنجاه خیلی به خودشون ظلم کردن و از خود گذشتگی
اما نمیگم همه
اما خب نسل جدید خودشون بیشتر دوست دارند و ظاهر بین تر شدند
برای خودم اتفاق افتاده
زندگی اولم وقتی همسرم ماشین رفت زیر پایش
یک آدم دیگ شد
موقع ازدواج گفت طلاقت میدم فقط ماشین ازم نگیر
یادش به من نبود به ماشین بود
اما خب بر عکسش هم دیدم
خانم های که قدر تلاش همسرشون نمی‌بینند و زود یادشون می‌ره کجا بودند و به کجا رسیدند
به هر حال نمیخوام یسری حرف‌ها رو توو تاپیک اسی بزنم..
ولی خب بخوام خیلی مختصر بگم، همین چیزی که خودش گفته رو ببینی، تووش هزارتا درده..
حتی الانم که میخواد درس بخونه، بخاطر اینه که فردا روز بچه‌اش رفت مدرسه، اینم چیزی بارش باشه و بتونه توو درس کمک‌اش کنه!
بنظر من زنی که انقدر سختی کشیده تا به الان، حتما خودش میدونه که چجوری مراقب زندگیش باشه..
و اونی که بخواد جاده خاکی بزنه، بنظر من با بودن توو خونه و صرفا مشغول بودن به امور خانه داری هم میتونه!
شما بگو ذات طرف درست باشه..
وگرنه درس خوندن و دانشگاه رفتن و اینا، کلا هر چیزی که باعث بشه این زن بیشتر و بیشتر به خودش تکیه کنه و خودش پشتوانه خودش باشه، واقعا باعث میشه که جامعه سالم‌تری داشته باشیم✨️
من مامانم حتی اگه شروع نمیکرد به درس خوندن و سیکل گرفتن..
بعدم دیپلم و بعدم دانشگاه..
شاید بازم بهش افتخار میکردم...
اما الان بیشتر!
من ادبیات و عربی و تاریخم رو همیشه مامانم کمکم کرد...
حتی زبان انگلیسی
و تا تا سال دیپلم..
میخواستم برم سر جلسه امتحان، تا لحظه آخر کمکم میکرد..
و این خیلی لذتبخشه، که توو ۱۲سالی که میری مدرسه، تو بابت اون شیش ساعتی که تو مدرسه‌ای، یه حرف مشترک داری که با مامانت بزنی!
مامانت یه دوتا خاطره از استاداش داره برات تعریف کنه، که فلان استاد سر فلان درس، اومد این درس زندگی رو به من یاد داد..
و جدای از این، شما بزرگترین درس رو به بچه‌ات یاد میدی، چیزی بالاتر از چهارتا درس و مشق مدرسه، و اون اینکه حتی با اینکه بابام نذاشت!
که باید میذاشت و وظیفه‌اش بود..
ولی نذاشت..
من دیر یا زود، بالاخره دوباره شروع کردم!
من خواستم و دارم براش تلاش میکنم!
و این واقعا ارزشمنده!
هم ارزشمنده، هم افتخار آمیز!
