امسال 19 سالم میشه
تا الان یاد گرفتم که
برای پیشرفت به کسی تکیه نکنم
به خودم بیشتر از بقیه اهمنیت بدم یعنی در اولویت اول باشم،
حرف های بقیه نسبت به پوشش سلیقه اینا برام مهم نباشه فقط در اوقاتی که در چیزی تخصص ندارم (نمیدونم منظورم فهمیدید یا نه)
با کسی زود صمیمی نشم
برای خودم ارزش قائل بشم و هر وقت از کسی ناراحت شدم به روش بیارم
به دیگران رو ندم
به تنهایی عادت کرد هر چی میرم بالاتر مسیر سخت تر میشه و تنها تر میشم و این نشون دهنده ی اینه که دارم درست میرم
دیگه چی رو لازم میدونید یاد بگیرم
اعتماد نکن
منی که از کلاس سوم اینو فهمیدم.... 🥲
الان فقط میتونم توصیه کنم رو چیزایی که یاد گرفتی یه بازبینی بکن😂
شبا زود بخوابی صبحا زود بیدار شی
وورزش کن تا دیر نشده حتما حتما
رانندگی یادبگیر
عزیزم من از دو سالگی فهمیدم خیلی تنهام. اون موقع که خواهرم بعد من به دنیا اومد. چون تپلو و سفیدتر بود . همه ما رو مقایسه میکردن. همیشه منو تحقیر میکردن. مادرم هم دلسنگ برام جبران نکرد پدرم هم به خاطر افراطی گریش تحقیرم میکرد. بعد برا فرار از خونه ازدواج کردم البته شوهرم رو نمی‌خواستم مادرم مثل عمر بن خطاب شد باهام فکر کرد تو 21 سالگی ترشیده ام و خواهرم میخواست منو از سر راه برداره شوهر کنه از بس مغرور بود.. و من هنوزم تو خونه شوهر تحقیر میشم. چون پدرم فقیر بود و پدر شوهرم پولدار.
میدونی دردم کجاست من با طلاق کنار میام با دوری از پسرم هم کنار میام میگم قسمتمه. خیلیا اینجورن. جیگرم میسوزه که نجاتم با مرگ پدرمه. تا وقتی نمیره نه جرات دارم نه میتونم طلاق بگیرم. یعنی زندگی حتی یه روز خونه پدرم از جهنم برام سخت تره. روزی که بمیره من از خوشحالی پرواز میکنم. خدا رو شکر از هیچی تو دنیا شانس نیاوردم
