🍁 همین کوچه بن بست کناری

شعله دارم میکشم در تب، نمی فهمی چرا؟

تاب بی ماهی ندارد شب، نمی فهمی چرا؟

اهـل آه و نالـه کردن نیستم جان من است

اینکه هر دم می رسد برلب نمی فهمی چرا؟

ذوب دارم می شوم هر روز می بینی مگر؟

آب دارم می شوم هرشب نمی فهمی چرا؟

آنچه من پای بدست آوردن چشمت زدم

قید دینم بود لامذهب نمی فهمی چرا؟

بین مردم مثل من پیدا نخواهد شد نگرد

"یک" ندارد جز خودش مضرب نمی فهمی چرا ؟

بارها گفتم دل دیوانه گرد عشق نه!

نیش خواهی خورد از این عقرب نمی فهمی چرا ؟

در فشار زندگی ماندن شـرابم کرده است
گرچه تلخم ، انـزوا انگار نابم کرده است

گرچه تنهـا هستم اما بر فـراز و سرفراز
این غرور دست و پاگیرم، عقابم کرده است

چون گلی هستم که روزی نیمه ی اردی بهشت
وقت رویش،آتش غم ها گلابم کرده است

من همان قصر شنی هستم که دریا عاقبت
با نوازش های بیجایش خرابم کرده است

آن کسی که با حضورش،دوستی رنگی گرفت
دشمنی ها با دل من در غیابم کرده است

می گریزم در حصار واژه ها از بی کسی
نیستم شاعر غمش شاعر مآبم کرده است

عشق میپرسد چرا، بی وقفه می گریم فقط
با چراها زیستن، حاضرجوابم کرده است

وقت غم هایم کجا بود این خدایی که فقط
وقت راندن از بهشت، آدم حسابم کرده است

گفتی بارانم

من بودم و تنهایی و یک راه بی انتها

یک عالم گله و خدایی بی ادعا

گم شده بودم میان دیروز و فردا

تا تو را یافتم.. با تو خودم را یافتم

صدایت در گوشم پیچید

نگاهت در چشمانم نقش بست

نشان دادی به من آنچه بودم

آری، با تو رسیدم من به اوج خودم

نامم را خواندی.. گفتی بارانم

بارانی شد دل و چشمانم

آری بارانی شدم تا ببارم

اما ای کاش بدانی تویی آسمانم

پیش از آنی که با غزل آیی، دفترم شوره زار ماتم بود

ماه برکوی دل نمی‌تابید، خانه ام انتهای عالم بود

کنج آیینه‌ام نمی خندید برق سوسوی کوکب بختم

بی‌سحرگاه خنده خیست، باغ بی‌باغ، قحط شبنم بود

تا رسیدی خدا تبسم کرد، با عبور تو کوچه پیدا شد

قبل از آنی که بگذری از دل، عطر در انحصار مریم بود

محو شب مانده بودم و مبهوت از خیالی که با تو زیبا شد

قد کشیدی از عمق احساسم، لرز قلبم چو شانه بم بود

بین عقل و جنون غزل رویید، شانه در شانه، خستگی خوابید

دست عشقت چه قدرتی دارد، کارد آن سوی استخوانم بود

چشم‌هایت مرا صدا می‌کرد، روح من سر به زیر می‌انداخت

رد شدم آزمون جرات را، درصد عشق‌بازی‌ام کم بود

ماه؛ بین من و تو قسمت شد، عشق از روی سادگی خندید

جای انگشت‌های حوا ماند روی سیبی که دست آدم بود

قصه اینجاست که شب بودو هوا ریخت بهم

من چنان درد کشیدم که خدا ریخت بهم...

صاف بود آب و هوایم که دو چشمت بارید

که به یک پلک زدن آب و هوا ریخت بهم...

دست در دست خدا بودی و با آمدنم

عاشق من شدی و رابطه ها ریخت بهم...

قصد این بود ک عاشق بشویم اما نه

عشق ما از همه زاویه ها ریخت بهم...

نیمه شب بود خدا بود و من و سیگاری

چقدر ساده عاشقی ما ریخت بهم..🥀