شما الان با بچه خیلی سختتون نیست؟ منم پسرم سه سالشه البته دختر ۷ ساله هم دارم همش میترسم برای بچه ها سخت بشه وگرنه هیات علمی جزو ارزوهام بوده اما الان خیلی مرددم همش وسوسه میشم مار شخصی خودمو داشته باشم که ازادی عمل داشته باشم محدود و متعهد نشم
داتشگاه خوبی هم هست دلم نمیاد ازش بگذرم
چرا خیلی سختمه،خیلی خیلی.....اینقدر فشار روم هست که گاهی از زندگی سیر میشم ولی خب ذات زندگی همینه،سخته....
شرایط شما هم خاصه،متوجهم با دو تا بچه که یکیشون کلاس اولیه تلاش چند برابری لازم دارین
به نظر من مادری که تایم کمتر داشته باشه ولی با روحیه و پر انرژی باشه و کیفیت بالاتری از مادری برای بچه هاش ارائه کنه بهتر از یه مادر فول تایم ولی افسرده ست که داره حسرت میخوره
و اینکه من به شخصه هرچی یرای بچه م تایم بیشتری میذارم همسرم نقشش کمرنگ تر میشه،اگر برای شما هم هیمنطوره خب همین یه فرصتی میشه که همسرتونم نقش پررنک تری داشته باشن
شما باید چند ساعت در ماه کار کنین؟
منم از همون حسرت میترسم میدونم اگه انصراف بدم و نرم تا اخر عمر حسرت میخورم و بچه ها رو مانع سر راهم میدونم چون شغل و دانشگاهی هستش که دوستش دارم
ولی شغل شخصی خودم هم درامدش بیشتره هم ازادیش و تایم کاری کم ولی علاقه ای بهش ندارم
آدمی که حرف نمیزنه و نگاه نمیکنه ولی میشناستت بیشتر از کسی که بهت نگاه میکنه حرف میزنه پیگیرته
مبارکتون باشه خانم دکتر خیلی خوشحال شدم شما لایق بهترین هایید
