من همیشه خودم رو نقش اصلی و بازیکن اصلی میدونم و واقعا داره عجیب میشه کم کم!!
مثلا یه معلم توی راهنمایی داشتیم که بد نبود زیاد اخلاقش تا اینکه داداشش و زن داداشش توی یه تصادف فوت کردن از اون موقع واقعا خیلی بد شده بود و خصوصا چون من شیطون و سرزنده(بی ادب نه) بودم خیلی روی من گیر بود و من و هدف قرار داده بود و اذیتم میکرد.
مثلا توی نماز خونه ۱۰۰ تا آدم نشسته بود و همگی حرف می‌زدند اسم منو و صدا میزد و جلوی همه دعوام میکرد.
یا سر کلاس داشتم میخندیدم میگفت به نظرم از ته دل نخندی بهتره شبیه میمون میشی!
و کارایی از این مدل
من خیلی خیلی ناراحت بودم و واقعا یه بچه ۱۳،۱۴ ساله مگه بیشتر بودم؟خیلی دلم شکسته بود ولی اصلا چیزی نمیگفتم با خودم میگفتم برادرش فوت شده آسیب دیده لابد جای دیگه ای نمیتونه خودش رو خالی کنه بزار روی من خودش رو خالی کنه. از هیچ کس هم کمک نخواستم.
تا اینکه چند ماه بعد خواهرش دقیقا همون جا دوباره تصادف کرد و اونم فوت کرد!!
منم که خیلی عجیب غریب صدا های توی ذهنم میگفت اینا همش بخاطر اینه که بهت آسیب زد و دلت رو شکوند و خدا ازش تاوان گرفت!!!
همیشه همیشه میگفتم نکنه واقعا کار خدا بوده بخاطر اینکه منو اذیت میکرد؟!!
به نظر شما همین طوره یا من توهم نقش اصلی زدم؟
