خونه مادرشوهر

نه اصلا

نه مگه پرستار استخدام میکنن

نه 

بچه کوچیک خانواده ❌ بچه ننه ✔️ .

شوهر منم بچه آخره ولی من از اول قبل اینکه حرفی راجب جای زندگی بزنه گفتم هیچوقت با خانوادش زندگی نمیکنم و باید خونه اجاره کنه شوهرمم بی چون و چرا قبول کرد و اصلا هم حاضر نیست اونجا زندگی کنه چون می‌دونه اول آخر اونی که ضرر می‌کنه و زندگیش بهم می‌ریزه ماییم نه خانوادش

من این اشتباه رو انجام دادم والان مثل چی پشیمونم روزگارم سیاه شد.اگه خاستگارتون قبول کنه بهتره نزدیک پدر و مادرش یه خونه براتون تهیه کنه که هم شما استقلال داشته باشید هم به پدر و مادرش رسیدگی کنه ولی تحت هیچ شرایطی تو یه خونه با پدر شوهرو مادر شوهر زندگی نکنید البته این تجربه منه شما خودت تصمیم بگیر

خوش به حالت ای کا ش منم همین کارو میکردم هر چند شوهرم قبول نمیکرد

معلومه که نه! مگه خونه پدر مادرت اب و دونت کمه که بری خودتو توی این دردسر بزرگ بندازی!؟ این چیزی که گفتی به حرف دوخطه در واقعیت یه کتاب داستان و چالش هست!!

هردفعه بقیه بچه هاشون میخوان بیان مهمون طور خونتون که به پدر مادرشون سر بزنن و شما همیشه در حال پذیرایی هستی صدات هم در بیاد  میگن خونه مادرمونه حتی شوهرت هم سمت اونارو میگیره .

همیشه منت خونه سرته که لطف کردن خونه دادن.

دوبار خانواده ت بیان میشن مال بچه شون رو داری تاراج میکنی واسه خانواده خودت. حتی خانواده‌ت معذب هستن خونه دخترشون

دوتا بسته پستی واست بیاد ابروت میبرن که ولخرجی

با شوهرت بحثت بشه اونا هم توش هستن.

بحز بچه هاشون خواهر برادر اون مادره هم میان 

مریض باشه باید مریض داری کنی چون میگن خونه بهت دادن لگن زیرشون بذاری چون خونه دادن به بچه ت نرسی فقط مریض داری کنی. 

یه مسافرت نمیتونی بری یا باید ببریش یا باید بقیه رو التماس کنی نگه ش دارن اخرم شوهرت میرینه به مسافرتتون که مادرم فلان جا راحت نیست برگردیم خونه.

و هزارتا مشکل دیگه.

بمون خونه پدرت با این شرایط. بی این موارد میگن زندگی سگی.

حرفتو باید با آب طلا نوشت

شوهرمن بچه کوچیک نیست ولی میگفتن بیاد کنار ما خونه بسازه قبول نکردم شهرخودمون خونه اجاره کردیم ولی نرفتم کنارشون زندگی کنم واقعا حرفات درسته اوایل ازدواج چندماه اجبارا خونه مادرشوهرموندیم تا خونه پیدا بشه واسه اجاره همه شون همه جور دخالتی کردن توزندگیم اخرشم بچه اولمو ازاسترس و قهر از دست دادم

بخدا بهترین کارو‌کردین ،هم خاله م هم زن عموم همچین شرایطی رو قبول کردن، واقعا زندگی نداشتن تا موقعی که اون بنده خدا مادرشوهرشون زنده بود.

تازه ما دلمون میسوخت واسه عموم و زن عموم هیچ وقت مهمونی خونه‌شون نمیرفتیم و هر چندوقت یبار مادربزرگمو به زورمیاوردیم پیش خودمون که اوناهم یکم زندگی کنن ولی مادربزرگم چسبیده بود به اون خونه بچه های دخترهاش و‌دختراش همیشه مهمون بودن اونجا، همیشه هم میگفتن فلانی(زن عموم) خونواده خودشو دعوت میکنه که ما نریم خونشون ولی ما میریم که بدونن اینجا خونه مادر ماس😐😐😐😐😐😐😐😐😐

خاله م هم همین بود تازه شوهرش هم بچه ننه بود تا مادرش زنده بود فحش و تهمت و کتک جز اصلی زندگیشون بود.