ازدواج دومم وباخانوادم خیلی توعدابم پسردوستن وخونموکردن توی شیشه حمایتم نکردن توکارای دادگاه خودم کاراموانجام دادم طلاهاموفروختم وکیل گرفتم همش زخم زبون کتک ارامش ندارم ادمیم نیستم ک فکرکنید کاری کردم ابروریزی بشه بریدم ودیگ نمیخوامشون میترسم ازتنهایی زندگی کردنم نمیدونم برم خوابگاه کسیم نمیشناسم ک هم خونه باشیم نگران بعدطلاقم
پسردوست هیچی نشده داروندارش زده ب اسم پسراش ب من میگ نونتومیدیم بعدخرج پسر۳۷سالشو میده کارنمیکنه دلم خون نمیدونم چکارکنم بعدجدایی کجابرم
والله من نه خانواده درست درمونی دارم نه شوهر ولی طلاق بگیرم نمیزارن تنها زندگی کنم مجبورم نیکنن برگردم اونجا باورکن فقط به همین علت طلاق نمیگرم
فعلا داغونم ولی در هر حال اندازه جون خودم و توان خودم دارم تلاش میکنم اگر نظام قبول بشم نظام مهندسی برام یه کور سو امیدی باز میشه برا ک جدا و مستقل زندگی کنم خاحوادم بخاطر دخترام و پول میگن جدا نشو
دیگه باید بتونم از پس زندگی بر بیام بعد جدا بشم شوخی نیست همینطور احساسی ازدواج کردیم ک گند زدیم احساسی طلاق نگیریم از رو نفرت و هیجان انتقام قشنگ خودمونو بسازیم رو پامون ک بلند شدیم دفرار ۰۰۰
برو خوابگاه اتاق تکی یا ۲ نفره که راحت باشی
توروخدا بگین چکارکنم اصن جای امنی هست بخوام خوابگاه برم تهران دنبال هم خونه بودم یکی ازدخترای فامیل ولی راستش دختره ادمی روابط ازاد داره هرکاری دلش میکنه ب منم گفت ببا... من نمیتونم ادمی نیستم ازاینکارا کنم میخوام سالم زندگی کنم
شده یه سویت اجاره کن و مستقل شو
عادت میکنی
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
