آدمای سمی

ما زنا خیلی صبوریم باید خیلی چیزا رو تحمل کنیم و بازم ادامه بدیم و باعث شادی و دوام زندگی باشیم یکی از چیزایی ک واقعا بهممون می ریزه آدمای سمی اطافمون هستند شوهرهایی ک عقده ها و کمبودای کودکیشونو سر ما خالی می کنند شک می کنند تهمت می زنند ایراد الکی می گیرند اعتماد بنفس مارو پایین میارن و زندگی را برامون سخت می کنند و ما عین یه صافکار بریدگی های وجود اونارو صیقل میدیم و خودمون سابیده میشیم بعد سالها ک سوختیم و ساختیم آیا ارزششو داشت؟چرا بسوزیم و بسازیم؟چرا عین کلفت بشوریم و بسابیم برای کسی ک قراره بیاد غر بزنه عقده هاشو خالی کنه و بره؟از منی ک سالها عاشق یه آدم سمی بودم و سوختم و ساختم و اخلاقشو تغییر دادم و حالا اون عاشق منه ولی من دیگه حسی بهش ندارم بشنوید و زن هرچی بسازتر خوار و خفیف تر خودتونو بخاطر این آدما خسته و رنجور نکنید