من سالها افسردگی دارم اوایل غمگین بودم یا گریه میکردم آدما بهم میگفتن عیب داری یا میگفتن تو فلان چیز خوب نیستی نمیتونی گدیه میکردم اما به مرور دیگه گریه نمیکردم فقط بی تفاوت شدم هرکی هرچی میگه دیگه ناراحتم نمیکنه حتی به بدترین شکل ممکن بهم توهین کردن چندتا رهگذر یا آدمای لاشی اما انگار همه جی تموم شده و کار از گریه گذشته دیگه ناراحت نیستم گریه نمیکنم سه شب هم خواب آور خوردم گذاشتم دی اکسید کربن خونه رو بگیره اما چیزیم نشد در نهایت آرامش حتی بدون قطره ای اشک یا ترس اینکارو کردم الانم اینکارو بگم خیلی ریلکس میکنم بدون گریه حتی لبخند میزنم
نه نرفتم بنظرم جز خواب آور و اینکه بگن مشکلت رو بپذیر و به زندگیت ادامه بده بجنگ برای اهدافت و این جملات حرف جدیدی ندارن به جز اینها دنبال کمک نیستم هیچکی نمیتونه برای من کاری کنه دیگه کار از کار گذشته،اینکه عصبانی میشی و گریه میکنی یعنی امیدی بهت هست فقط باید کمکت کنن
من دارو میخورم
روانپزشک که از این چیزا نمیگه اگر بگه از مطبش فرار میکنم و دیگه نمیرم
متنفرم از حرفای انگیزشی
ولی خب با این وجود باور دارم که هیچوقت خوب نمیشم
باور دارم تا زندگیم اینه هیچی درست نمیشه و زندگیم هم که امیدی به تغییرش نیست
دلم میخواد تموم شه
خسته ام
خیلی خسته ام
هیچ امیدی ندارم
زندگیم هم طوریه که حس میکنم باید معجزه بشه تا بخواد تغییر کنه هرچقدر میام منطقی نگاه کنم می‌بینم همینه و همین هم میمونه
نمیدونم چطور حسی که دارم رو توصیف کنم
درباره مرگ هم هیچ ایده ای ندارم
اما می‌دونم واقعاً توان تحمل شرایط فعلیم رو هم ندارم
دنبال راه فرارم
نه راه نجات
چون دیگه امیدی به نجات ندارم
فکر خودکشی
می‌خوام بخوابم از آدما دور شم
ببین حتی خرید یا تغییرات هم ثانیه ای میتونه تاثیر بزاره
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
56 ثانیه پیش
57 ثانیه پیش
57 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
