کلا آدم از یه جایی به بعد حسابی قدر خودشو میدونه.چون خیلی رنج کشیده، خیلی روزا و شبارو گذرونده با درد ،از آدما ضربه خورده، ناامید شده، خسته شده.دیگه نمیتونه احساساتِ این "منی" که ساخته رو خرج هر کسی کنه. در نتیجه یه حصار میکشه دور خودش و شاید یه روزی برای یه آدمی که واقعا لیاقت داشته باشه، اون در رو باز کنه ، اون آدم رو به قلبش راه بده🤍🫂