چهارماه از عروسیم میگذره و هنوز این ناراحتی از دلم نمیرخ
قضیه اش هم ابنه ک شوهرم بخاطز اختلافاتی ک بینشون با پدرم پیش اومد رفت و آمد نمبکرد خونمون
وقتیم‌با خانوادش اومدن خونمون برای صحبت عروسی بابام کلی حرف بارش کرد
اخرشم بابام عروسیم نیومد
هنوزم خونم نیومده
الان سوهرم با فامیل و بقیه خانواده اوکیه و میریم خونشون ولی بابام نه
البنه هنوزم حتی بابامم نیست نمباد خونه مادرم اینا
من خودم میرم
ولی خب خانوادم میان خونم
دعواشون سرچی بود
هی نمیدونم چرا خانواده ها اینطوری شدن مگه میشه آدم عروسی بچش نره وجدان درد نمیگیرن
همسرت اومده بود برا صحبت راجب عروسی پس پدرت هم باید بزرگی میکرد و کوتاه میومد آخه غرور و دعوا ب چه قیمتی؟
میدونم ناراحتی دخترا شب عروسیشون چشمشون تو مجلس دنبال پدرشونه ک باهاش برقصن
چیبگم سعی کن حالا باهاشون صحبت کنی این کدورت از بین بره
کاش من عروسی کنم هیچکسو دعوت نکنم
راستش خودم انتطار دارم بابام ی قدمم شده‌کوتاه بیاد
اگر بابام کوتاه بیاد
حاضر بشه بیاد خونمون من بابامو راضی میکنم
ولی وقتی کوتاه نیاد نمیتونم بیشتر انتظار داشته باشم از شوهرم
آبروش پیش فامیلاش رفت سر شکسته شد وقتی پدرزنش نبومد
بابای منم عروسیم نیومد
الان هجده سال میگذره و من فراموش نکردم
