توی ایران دنیا اومدن یعنی مرگ تدریجی بخوای بابت طلاق غصه بخوری یاد جوونیت میفته که جوونی نمیکنی و داره میگذره بخوای به جوونیت فکر بکنی به این قضیه فکر میکنی که خونه خریدن و ماشین خریدن آرزو شده دیدن خیلی از کشورها و جاهای دیدنی دنیا برات همیشه مثل یه رویا باقی میمونه بعد کوچکتر که میشی ریزبینتر که میشی میبینی اوکی سفره مردم کوچیکتر شده ماهی یه بار رستوران رفتن از سفرههاشون خط خورده جوونامون گوشه خونمون خلاصه که فقط مرگ میشه چاره باشه تو این مملکت
سلام ، دیگه فروختی حالا جاش چیزی خریدی یا نه گذشته ، با حسرت خوردن بجز ناراحت کردن خودت جاشو پر نمیکنه اما میتونی دوباره کم کم جاشو پر کنی ، چیزی که حسرت داره و قیمت نداره عمر رفته انسان هست با هیچ چیزی هم نمیشه برگردوند من خودم بدتر از تو ضررهای میلیاردی کردم به قول قمیشی عمر کمه صفا کن رنج و غم و رها کن اگه نباشه دریا به قطره اکتفا کن.