من کسیم که مرهم دردخیلیام وباتمام وجودم تلاش میکنم و زحمت میکشم ولی هیچ کس نیست مرهم درد خودم باشه نمیدونم حکمتش چیه وتاکی میتونم محبت کنم ومهربورزم ودرمان درد باشم و زندگی ببخشم ولی میترسم از روزی که کم بیارم وبچه هام بی پناه بشن .اینجامینویسم که یادگاری برای خودم باشه که بدونم چه روزهایی گذروندم شایدم این وسط دعای حق کسی مرهم دل خسته منم بشه