نمیدونم چرا، ما انگار توی یه حباب زندگی میکنیم.مثلا هر کدوم داریم شخصی و تنهایی زندگی میکنیم ولی به همه یه جور نشون میدیم انگار فوق العاده و پرفکت ترینیم.
ما بچه ها هر کاری انجام بدیم برای مامان و بابام انگار هیچه ، خوب نیست، بده ولی اگه یکی دیگه انجام بده عالیه.
یکی از بچه هاشون اشتباه بکنه اشد مجازاته ولی بچه های مردم، بچن، کوچیکن جوونی کردن.
بهشون میگی این رفتار هاشون رو، برچسب عقده ای بهت میزنن، که تو نسبت به مردم حسودی، عقده ایی هستی.
گاهی اوقات تو حکمت خدا میمونم.
