تو یه غرفه یه خانواده محترم اومده بودن، پدر خانواده به معلولیت کم داشت. مشخص بود خیلی زحمت کش هستن پدر و مادر اومده بودن با دخترشون و سبد دست یکی از خانمای فروشنده بود ، این بنده خداها انگار بلد نبودن چی بردارن. نگاهشون به فروشنده بود. و دنبال اون بودن. اصلا نمیدونم چرا گریه م گرفت . حالا فقیر هم نبودند ولی بالاخره انگار بلد نبودن یا چی.نمیدونم دلم برای دخترک تپید یا دلم برای اون مرد سوخت. گفتم خدایا همه ی بچه ها بتونن لوازم مورد نیازشون رو تهیه کنند.
دلم خواست انقد پول داشتم و صدام به همه بچه ها میرسید میگفتم بدویید بیاید هر چی لازم دارید بردارید
قربون دل پاکت
مرسی ک گفتی الان اعصاب منم خورد شد
قربون دل مهربونت برم
غصه نداره عزیزم حتما مظلوم بنظر اومدن غمت گرفته انشالله همه از پس خرید بر بیان
نمایشگاه لوازم تحریر تهران منظورته ؟
الهی بمیرم این روزا باید خیلی با درایت تر رفتار کنیم
علی الخصوص مدارس دولتی که از هر قشری هستن مراعات کنیم واقعا
یه بچه هم با مادر بزرگش بود فک کنم اومده بود مادربزرگش تراش انتخاب میکرد. حالا خودم ساده پسندما ولی مادربزرگ تراش ساده بر میداشت. با خودم میگفتم نکنه ته دل دختر کوچولو تراش طرحدار باشه
خودمون کم بدبختی و غم و غصه داریم ؟
چرا میای به ما میگی ؟
دست درد نکنه زحمت کشیدی شد غصه ی امشب مون 😪
منم بیرون میرم
برای دستفروشا و کارگرا و فقیرا و همه دلم میسوزه
افسرده برمیگردم خونه
بچه های ما خیلی ناشکرن
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستتاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
