ببین، خودشیفتگی طیف داره؛ همهی ما تا حدی ویژگیهای خودشیفتگی داریم (مثل دوست داشتن تعریف شدن)، اما وقتی شدید، پایدار و مخرب باشه، میشه اختلال شخصیت خودشیفته (NPD).
---
✨ تفاوت «خودشیفتگی عادی» و «اختلال خودشیفتگی»
🔹 خودشیفتگی عادی (ویژگی شخصیتی)
گهگاهی به دنبال تحسین و تأیید دیگران است.
ممکنه در جمع کمی از خودش تعریف کنه، ولی میتونه گوش هم بده.
میتونه همدلی کنه، هرچند گاهی توجه زیادی به خودش داره.
در روابط، ممکنه دچار خودخواهی بشه ولی معمولاً قابل مذاکره است.
موقت و موقعیتمحوره (مثلاً وقتی موفقیتی به دست آورده).
🔹 اختلال شخصیت خودشیفته (NPD)
الگوی پایدار و همیشگی خودبزرگبینی و نیاز شدید به تحسین.
ناتوانی جدی در همدلی با احساسات دیگران.
استفاده ابزاری و مداوم از دیگران برای منافع خود.
روابط سطحی، بیثبات و پر از تنش.
عدم پذیرش مسئولیت و مقصر دانستن دیگران در مشکلات.
واکنشهای شدید و پرخاشگرانه به هرگونه انتقاد.
حس استحقاق همیشگی (فکر میکند همه چیز حق اوست).
رفتار متکبرانه، تحقیر و کوچک شمردن دیگران به طور مداوم.
---
🔍 خلاصه اینکه:
خودشیفتگی عادی = گاهی، انعطافپذیر، آسیبزننده نیست.
اختلال خودشیفتگی = پایدار، سفت و سخت، مخرب برای فرد و اطرافیان.