اونجا که دلتون میگیره
از اینکه یه سریا بدون سختکوشی و راحت
رسیدن به اون چیزی که سالها براش تلاش کردین
چطوری دلتون رو آروم میکنید
بحثم حسادت نیست واقعا نوش جونشون
ولی ادم یه جایی کم میاره
به خودش میگه کاش با منم اینجوری رفتار میشد کاش از منم اینجوری حمایت میشد
من هم تجربه کردم و فقط رها کردن از دستم بر میومد چون خیلی اذیت میشدم
من از اونا ناراحت نمیشم
از خدا ناراحت میشم . میگم اگه خدا نظر میکرد بهم منم به خواستم و هدفم میرسیدم . تلاش کردم . پول نداشتم .
اما دورو بریا نه پول داشتن نه تلاشی کردن نه ذرسی خوندن نه سواد کافی دارن .اما به جایگاههای عالی رسیدن .
رها کن و بگذر خیلی از چراهای زندگی جواب نداره
والا من یکی که دارم میجنگم فعلا
ولی خب این سهمیه ایی ها و اینا اصلا واسم مهم نیست و بهشون فکر نمیکنم
اینکه بپذیریم زندگی منصفانه نیست.
و اینکه اون افراد خصوصیات اخلاقی داشتند یا رفتاری داشتند که با استفاده از اون موفق شدند راه میان بر را طی کنند. ولی من شخصا برام غیر قابل قبول هست و پشیمون هم نیستم. فرضا اخلاق هایی مثل تنها به منافع خود فکر کردن، نداشتن هیچگونه چهارچوب اخلاقی، دو رویی، چاپلوسی و ..این راه انتخاب خودم بوده
نه لزوما همه برای موفق شدن زودتر از چارچوب اخلاق خارج نمیشن
مثلا من و دوستم باهم میرفتیم کلاس نقاشی
من خیلی استعدادم زیادتر بود و حتی به اون آموزش میدادم جاهایی که نمیتونستو براش میکشیدم اینجوری بود که تو کلاسمون کسایی بودن از من چندسال بزرگتر ولی معلممون همیشه بهشون میگفت از من یادبگیرن
ولی کلاسه جاشو عوض کرد دور شد خانواده دوستم فرستادنش بازم ولی خانواده من گفتن نه بدرد نمیخوره و دوره و فلان
الان اون دوستم آموزشگاه نقاشی داره که اونم خانوادش یه واحد بهش دادن آموزشگاه کنه
بعد جالبه سرکوفت موفقیت همین ادمو بهت میزنن
خب این یک مثال از "زندگی منصفانه نیست" هست. یعنی هر کس با ژنهای متفاوت به دنیا میاد و در خانواده و محیط متفاوتی بزرگ میشه. این شرایط برای همه یکسان نیست. برای آرامش خودتون هم که شده، نباید مقایسه کنید و به خانواده هم اجازه ندین مقایسه کنند.
