عاشقانه ایی برای طُ

کمر خم کرد هرکس برد بار عشق را بر دوش

«جوان» شد پیر، «گل» شد سر به زانو، «بید» شد مجنون

هدر شد مستی‌ام در یاد دیروز و غم فردا

بنوش از باده‌ی اکنون؛ خوشا اکنون، خوشا اکنون