شاید براتون مهم نباشه ولی من میگم

سلام. شاید بگین چرا کلا افکارتون رو اصلا درگیر اینجور مسایل میکنین که بخواین حتی بابتش خوشحال باشین. ولی ابدا اینطور نیس. من یه خانم خونه دارم بچه ندارم. چند تا مهارت همزمان دارم یاد میگیرم. کلی برنامه برای آینده ام دارم. رویاهایی که باهاش شبها خوابم میگیره و صبح ها به امید اون بیدار میشم. کسایی که متاهلن خوب میدونن چی میگم. وقتی حتی وقت سرخاروندن نداری.وقتی حسابی سرت شلوغه.وقتی حتی خودت اهل حاشیه نیستی.ولی یه عده از خدا بیخبر نمیذارن آرامش داشته باشی. حتی اگه دور باشی ازشون. من توی این چند سال متاهلیم.هر دوره و سخنرانی و مشاوره بگین شرکت کردم و گوش دادم و خوندم. ولی وااااقعا بعضی وقتا آدم میمونه چیکار کنه. این بار که مجبور بودیم بریم خونه مادرشوهرم شهرستان. من میدونستم دوباره یه چی میگن و یه حرکت زشت اعصابم بهم میریزه. خلاصه تو ماشین تصمیم گرفتم. کل اموراتم رو اون چند روز رو کلا به امام رضا بسپرم.کسی که با تمام وجودم بهش اعتقاد دارم. و دوسش دارم. اونجا که بودم فقط یه روز دووم آورد باز طعنه ها و بی احترامی ها شروع شد. دلم شکست گفتم امام رضا مگه من بهت نسپردم.که مواظبم باش. سپرم باش. کرم کن. کورم کن. نبینم ک نشنوم. پس چرا اینطوری شد؟تو یه جمعی که نشسته بودن من از ترسم که متلک بندازن اون محیط رو ترک کردم برای چن ساعت.با همسرم رفتیم بیرون. با وجود اینکه حتی چنتا از حرکاتشون رو معترضانه گفتم. ولی امروز همسرم میگف. پشت سرت کلی تعریف که آره اگه فلانی بود این همه دعوا پیش نمیومد. اون نمیذاشت. مانع میشد. همون لحظه دیدم وای من باز زود قضاوت کردم. منو ببخش امام رضا که اینقد عجولم. صبر ندارم. میدونم که تو بهم گفتی از اون جمع اون لحظه بلند شم برم. والا خدا میدونه چه داستان هایی درست میشه. الان انقد دلم شاده که اون شخصی که از حسادتش میخواس پای من  بکشه وسط خودش خار شد.خواستم بگم آهای خانمایی که از دست فامیلای همسرتون عاصی شدین. خواهش میکنم بسپرین به امام رضا و صبر داشته باشین.خدا بزرگه. آفتاب پشت ابر نمیمونه. البته اگه اعتقاد دارین. اگه نه لطفا محترمانه تاپیک رو ترک کنین. مرسی