هیچ تفریح و جوونی ای ندارم
هیچ کس برام اکیپ پایه نمیشه که بریم مهمونی و مسافرت دوستانه
حوصله اخلاقای بابامم ندارم اصلا مواظب رفتارش نیست خیلیم خودخواهه شعورش کمه اعصابمو تو سفرا به هم میریزه سختگیری و استرسشم زیاده واسه همین من با اینکه اخلاقم بد نیست رفیق صمیمی و پایه ندارم
میخوام زندگیمو عوض کنم
چرا الان نباید با دوستام شمال باشم و با شوخی ها و اخلاق های همسنام سر کنم؟؟
مشکل مالی هم ندارم میتونم دنگ سفرمو بدم
اصلا از کجا دوست پیدا کنم اه
تک فرزندم هستم
من نه بچگی کردم نه نوجوونی نه جوونی
به نظر میاد شما مشکل ارتباطی داشته باشید برید روان‌درمانی تا رابطه و صمیمیت رو با یک درمانگر تجربه کنید البته صمیمیت حرفه ای؛ بعد راه میفتی
کمکت هم میکنه با تعارضاتی که با خانواده ات داری کنار بیای و بری سمت استقلال خودت
باید درک کنی این اصطلاح "جوونی کردن" یه تصویریه که تا حد زیادی واقعیت نداره. یعنی فکر میکنی فقط تو توی این شرایط گیر کردی و عشق و حال نمیکنی در حالی ک خیلیا همینن و از طرف دیگه، جوونی وقت این کار ها نیست.
ولی سعی کن دوست پیدا کنی، رابطه بسازی و بهر نحوی خوش بگذرونی. دوست پیدا کردن هم اکثرا از طریق دانشگاه و کلاسای دیگه بیشتر اتفاق میفته
به نظرم باید بری تراپی تا صمیمیت رو بهت یاد بده
یه مهارته که لازمه همه بلد باشن
