بچه ها من دو جای مختلف ف ا ل تا ر وت گرفتم دو تا حرف مختلف زدن کدوم درسته

لایک نکنین لطفا!  برای حاجت رواییم میشه یه صلوات بفرستین💙

اسمم ناز 🫠🍓🎀🧚🏻‍♀>A girl with big goals                           تآروت میگیرم 🐈‍⬛🕯و مسلط به سه زبانم🫳🏻💖🪄أَنْتَ كَهْفِي🌛    کلاس های:ویولن🎻|بازیگری🎭|کامپیوتر💻|زبان انگلیسی🌍|میرم🗝

می‌گفت وقتی جنازه برای شما نباشه، حلواش براتون شیرینه.گفتم یعنی چی؟مکث کرد و گفت؛ وقتی درد برای شما نیست از بیرون راجبش حرف زدن راحته. ..................   ................                 وقتی خورشید می‌درخشد، لذت ببر...اما وقتی ابرها آمدند هم برای خورشیدی که دیگر آنجا نیست گریه و زاری نکن!به جای این که انرژی خود را صرف گریه و ناله کنی، حالا از ابرها لذت ببر...و وقتی ابرها رفتند - و البته که می‌روند چون در این زندگی هیچ چیزی همیشگی نیست - آن وقت برای رفتن ابرها هم ناله نکن!پس هرچه که هست، با آن برقص و آواز بخوان... این راه هوشمندانه برای زندگی کردن است.هرچه که هست هست و هر چه که نیست نیست.

به او سلام نکردم، نه از بی‌مهری، که از دانستن. دانستن اینکه بعضی پیوندها، حتی اگر با لبخند آغاز شوند، پایانی جز درد ندارند. و ای کاش هیچ وقت نمی‌دانستم که تو آغاز دردی و آغاز پایان تمام من؛ پایان آرزوهای هزار رنگ دخترانه‌ام، پایان تمام زنانگی‌های رخنه کرده در وجودم. و من می‌دانستم که با آغاز تو، پایان خود را آغاز می‌کنم. و من رهایی از بند آغوشت را برگزیدم، که باز هم پایانی جز به آغوش کشیدن خاکستر آرزوهایم نداشت. و امروز در امتداد درد رها کردنت، به خود می‌پیچم. و این کم‌ترین بهایی است که تلاقی نگاه‌هایمان بهم داشت. و من ناگزیرم که بپذیرم، تو برای من در عظمت یک رویا باقی خواهی ماند. این درد آمیخته به عشق و حسرت، آخرین مرثیه‌ای بود که تو برای من باقی گذاشتی. و ما از آغاز وارثان درد بودیم و سال‌هاست که محکومیم به تحمل... تو زیباترین حزن من بودی. عزیزترین زخمم بودی.و اینکه با افعال گذشته از تو یاد می‌کنم، غم‌انگیزترین شکل انقراض است که برگزیده‌ام. یاد تو هنوز در قلبم زنده است، اما سایه‌ات بر زندگی‌ام سنگینی می‌کند. هر لحظه‌ای که بدون تو می‌گذرد، حسرتی عمیق در دل من می‌افزاید. تو به من آموختی که چگونه عاشق باشم و چگونه درد را احساس کنم. در یاد تو، لبخندها و اشک‌هایم گره خورده‌اند و هر خاطره‌ای از تو را به عنوان یک نشانه از عشق و فقدان می‌نگرم.و بزرگ‌ترین آموخته‌ام در این مبارزه نابرابر این بود که غم، بهایی است که برای عشق می‌پردازیم. و دردناک‌ترین قسمت آن این بود که هیچ وقت ندانستی دلم با ماندن بود؛ راه، اما راهِ رفتن... و تو نمیدانی چه رنجی‌ست، کشاندنِ تنِ خسته‌ای که خواهانِ ماندن بود.

از خانه قدم به دنیای بیرون بگذارید در حالی که زنانگی تان پشت در جامانده است، تا انسانی در جمع حضور یافته باشد و اندیشه و گفتار و رفتار او مورد توجه و احترام قرار بگیرد نه جلوه‌های زیبای جسم و زنانگی‌اش.(امام موسی صدر)