امروز با یکی از همکلاسی های دانشگاه که خیلی رفیق بودیم حرف میزدم دختر نیست
خیلی خوش گذشت همیشه ازش خوشم میومد 26 سالشه همسن هستیم چن ماه ازم بزرگتره و با هم علوم آزمایشگاهی خوندیم و اون همیشه شاگرد اوله کلاس بود و زود هم تونست کار پیدا کنه و بره سرکار. الان تو آزمایشگاه کار میکنه اونوق من هنوزم کار پیدا نکردم . نمیدونم چرا قسمته من این پسره نبود؟ چرا باید الان پار تنرم کسی باشه که دوسش ندارم؟ چرا اون نباید مال من میشد؟ باور کنید 4 سال از دانشگاه گذشته اما هنوزم به فکرشم. همیشه به این فکر میکنم چرا اون نشد؟با اینکه تو اون تایم خیلی از خدا خواستم تا برا من بشه اما نشد🥲 با اینکه خیلی هم رفیق هستیم. اما اون زیر بار مسئولیت عاشقی و این چیزا نمیره. از طرفی میگم اگه عاشق بودیم جدا شده بودیم از یه جنبه رفاقت بهتره. اما دارم یک عمر با پار تنری زندگی میکنم که اونقدر ها هم دوسش نداشتم. اون خیلیییی دوسم داره. اما من نه. شایدم من لیاقتش رو ندارم اما واقعا از ته قلبم دوسش ندارم. اما اینو خیلی دوس داشتم 😭😭هیچوقت نمیتونم فراموشش کنم. خیلی هم بهم میومدیم. تنها کسی بود که تو زندگیم عاشقش شدم
