بعضی شب‌ها که همه خوابن، من بیدارم. به این فکر می‌کنم که اگه یه روز نباشم، کی بچه‌مو از خواب بیدار میکنه؟ کی می‌فهمه وقتی ساکته، یعنی دلش گرفته؟ کی اون‌جوری بغلش میکنه که انگار همه‌ی دنیا توی اون آغوشه؟
این فکرها اذیتم می‌کنن... شما هم شده همچین حسی داشته باشین؟ مامان‌هایی که بچه‌ی خاص دارن، یا تنها بزرگش می‌کنن... بیاین از دل‌نگرانی‌هاتون بگین. شاید یه کم سبک‌تر بشیم.
ای کاش مامان منم به این چیزا فکر میکرد
اگه به اینا فکر نمیکردم تا حالا مرده بودم
من به خواهر دارم از خودم کوچکتره از مادر مهربونتره برای بچه هام . همیشه میگم اگه یه روز من نبودم تو خواست به بچه هام باشه🥺
بچه ندارم
اما احتمالا مادرم
منم همینطوربعدمن کی شبا قبل خواب بغلش میکنه چندبار بیدار میشه پتو روش میکشه کی بغض که میکنه باهاش شوخی میکنه تا بخنده
همه مادرا همینن عزیز دل
هیچ کس اندازه مادر برای بچش دلسوز نیست
