من تا به الان ک تو دهه بیست سالگی زندگی میکنم،تا حالا دوست پسر نداشتم وقت نگذروندم با جنس مخالف و نمیدونم چ جوری هست
ولی چون تجربه تلخ خانوادم،اطرافیانم،رفیقای چند سال پیشم،دختر همسایمون میشنوم، نا امید میشم
بنظرتون از الان بفکر درس و شغل باشم و به وقتش یه آدم درست سر راهم پیدا میشه؟
یا کلا قید این چیزا رو بزنم؟
منطقی و بدون تعصب جواب بدین
منم همسن تو بودم دوس پسر نداشتم درس و دانشگاه و کار انجام میدادم ولی بعدش دیدم کیس های خوب میاد سراغم و الان هم ازدواج کردم
من بیست سالمه تاحالا دوست پسر نداشتم
منم ۱۸ تاحالا با جنس مخالف اصلا نبودم و دوست هم ندارم باشم
تنهایی دوست دارم
به وقتش یه آدم درست سر راهت میاد
والا عجیب نیست. سنی نداری هنوز.
رابطهٔ خوب یکی از بزرگ‌ترین موفقیت‌هاست عزیزم. صبر کن آدم درست سر راهت قرار بگیره و سعی کن خودت برای یک رابطهٔ خوب آماده باشی از نظر بلوغ. ولی درگیرش نکن خودت رو هنوز. هر وقت پیش اومد.
من هم تو سن کم‌تر این‌ها رو می‌گفتم ولی طوری پیش اومد که هفده سالگی وارد رابطه شدم و راضی‌ام.
بنظرم هنوز زوده میتونی به پیشرفتت فکر کنی که بعدنا برات حسرت نشه برای این چیزا همیشه وقت هست
