هوم

او دیگر زیاد جدی نمی‌گرفت.

نه زندگی را، نه آدم‌ها را، نه حتی خودش را.

مثل کسی بود که از پشت پرده‌ای چرک و ضخیم

به دنیا نگاه می‌کرد:

صداها گَنگ، تصویرها تار، معناها پوچ.

آدم‌ها دهان می‌جنباندند، لبخند می‌زدند،

می‌آمدند، می‌رفتند،

و او فقط فکر می‌کرد چقدر همه‌چیز بی‌اهمیت است.

هیچ‌کس را دشمن نمی‌دانست، هیچ‌کس را دوست هم نداشت.

حرف‌ها برایش سبک شده بودند،

قول‌ها بی‌وزن و نگاه‌ها خالی.