سه ساله عمرم رو گذاشتم پای این آدم و خانوادش همیشه سر اینکه پدرو مادرم فوت شدن کس و کاری نداشتم ظلم کردن در حقم خیلی دست و پا زدم شوهرم بفهمه و اولویتش من باشم ولی یه خودشیفته به تمام معناست نه لطف نه محبت هیچی حالیش نیست کنارش همه جوره احساس کمبود دارم اعتماد به نفسم رو کرده صفر از تهران بلند شدم اومدم شهر غربت تو روستا کنار مادرش تا الان هر چی مادرش بی احترامی کرد من محبت کردم و ندید از خانوادش و مادرش کمال بی احترامی رو میبینم و نباید دم بزنم بخاطر شوهرم ولی تصمیم رو گرفتم دلم میخواد خونم جدا باشه نه مثل قدیم تو یه حیاط با مادرش و صبح که میشه می‌خوام برم دستشویی باید سلام بدم دم به دقیقه تو حیاط نشسته دائم بی دلیل بی احترامی می‌کنه شاید یه روز پریود باشم یا حوصله نداشته باشم چرا باید مادر اینو هر دقیقه ببینم و رفتارش رو تحمل کنم آخرشم شوهرم اینجوری دست مزدم رو بده به خدا بعضی وقتا تا شب خودمو نگه میدارم نرم تو حیاط دستشویی باز مادرش اینجوری رفتار کنه یا آرامش آسایش نداریم خانوادش معنی ازدواج رو نمی‌فهمن پسرشون رو کردن شوهر خودشون و من شوهری نمی‌بینم هیچی کم ندارم چرا باید لایق این زندگی باشم و تحمل کنم تصمیم گرفتم راهمو جدا کنم هر چند سخته ولی برم پیش برادرم زندگی کنم
باید خونه تون رو جدا کنید . این طوری خیلی از مشکلات حل میشه .
شوهرت باید درک کنه که زمانی که زندگی مشترک تشکیل میده ؛ در درجه یک اول بار مسئولیت شما رو داره .
نیاز شما رو باید رفع کنه .
منظورم این نیست که کلا قید خانواده شو بزنه اما تعادل ایجاد کنه .
بذار راحت بگم عزیزم اما اگر آدمی که داری باهاش زندگی می‌کنی ؛ مدت هاست که از سطح درک و شعورش قطع امید کردی ؛ به بعدش هم ممکنه صبر کردنت ها بی حاصل باشه .
وژدانا از تهران پاشدی رفتی روستا خونه مادر اوزگلش؟؟؟
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
