نامزدم بد گمانه چیکار کنم

۷ ماه میشه عقد کردم نامزدم بعد عقد حساسیتش زیاد شده بنظرم بد گمان و پارانوئید، قبل از من نامزدش رو طلاق داده هیچ وقت نپرسیدم چرا شهرمون کوچیکه میتونستم هم شماره شو پیدا کنم هم ببینمش ولی به حرفای نامزدم اعتماد کردم،گفت اون مقصر بوده باورم شد،دیروز صبح تو اتاق کارمون ۲ تا از هم کارای مرد اومده بود ،دو تا خانم کمی دیر میان،بهش گفتم ک باهام بیا تا اونا میان بشین تو اتاق ،اومد از در رفتیم تو یکی از همکارا به احترام شوهرم بلند شد،با شوهرم داشت احوال پرسی میکرد،من گفتم سلام حالتون خوبه بفرمایید،آخر وقتم بیسکویت داشتم میخوردیم،من و نامزدم پیش هم بودیم،هر دو سر پا بودیم ،جعبه بیسکویت دست من بود یه دونه بیسکویت دست شوهرم ،اون تارف کرد منم جعبه دستم بود ،به همکارم گفتم بفرمایید بردارید،بفرمایید بردار،از اداره برگشتیم داستان برام ساخت، ک چند وقته با آقای فلانی گرم شدی،سلام علیک کردی صبح،لبخند زدی،بیسکویت تارف کردی،از این به بعد ببینم چطور میشی،من اینجا بودم اینجوری بودم ،موقعی من نیستم ببینگ چطوری،اونم به من ک خیلی مذهبی و خجالتی و ملاحضه کارم،اینقد رعایت میکنم،همه میگن این بده تو اجتماعی نیستی،خیلی منزوی هستی،بد اخلاقی تو جمع،این همه بهم تهمت میزنه،میگفت اره قبلا سر به زیر بودی الان نیستی،یا میگفت مانتو وسطش بازه،مانتوم زیر زانوه،میگم همه مانتوها دکمه میخورن پایین شون بازه ،مانتوه کیسه ک نیست،میگه اشتباه کردم زن کارمند گرفتم،میگه رفتارت از همه همکارا بدتره،این حرفش خیلی سم بود،چون هیچکی اندازه من کم حرف نیست ،هیچکی مث من رعایت نمیکنه،اگر قبلا بعضی وقتا همکارا جلوم می اومدن سر پایین سلام میکردم،الان همکار ببینم راهم رو عوض میکنم ،میگم نکنه سلام کنه سلام کنم داستان بشه،میگه همکار فقط سلام خداحافظ ولی پیش میاد سوال بپرن ازت سوال کاری بپرسی،من یه بار سلام کردم،گفت چرا با لبخند بود سلامت،یه بار دیگه گفت چرا نگاهش  کردی چرا چشمش رو نگاه کردی سلام کردی،کمکم کنید،از یه لحاظ میگم طلاق خیلی چیز بدیه و تو  نگاه منفوره،و دوباره شروع کردن زندگی و دوباره اعتماد کزدن سخته،اونم تو سن من۳۵ سالگی یه دختر طلاق گرفته سن بالا چطور میشه یه زندگی خوب شروع کرد،برچسب طلاق گرفته روم هست،از یه طرف میترسم روز به روز تا الان بدتر شده ،این این به بعد بدتر و بدتر بشه ،با حرفاش خیلی اذیتم خیلی وقتا تهمت تو حرفاشه،اونم‌مک ک هیچ وقت دوست پسر نداشتم یا هیچ وقت تو دانشگاه با همکلاسان پسر و مرد حتی سلامم نکردم،الانم تو اداره خیلی رعایت میکنم،اینا رو به من ک خودم درونگرای شدیدم و ارتباط برام سخته اینا رو میگه ناراحت کننده است،اگر کسی راه حلی به ذهنش میرسه یا شوهر بد گمان و شکاک داشته کمکم کنه،یکی دو بار گفتم روانشاسی قبول نکرد میگه روانشناسا خرابن،همه روشنفکرن