وقتی یه غم بزرگ داری

دنیا برات عین زندان میشه. حتی بدتر. تو خونه ای که همیشه میگفتم هیچ جا خونه خود آدم نمیشه دیگه آرامش ندارم. مهمونی دوس ندارم برم. تولد و عروسی و جشن حوصله ندارم برم. دیگه بازارگردی و خرید حالمو خوب نمیکنه. دیگه قدم زدن تو پارک بهم آرامش نمیده. منی که عاشق مهمون بودم عاشق اینکه مهمون بیاد خونم کلی پذیرایی میکردم و خوشحال میشدم دیگه حال هیچ کسو ندارم .دیگه شیرین کاری های بچه هام حالمو خوب نمیکنه. دیگه از این که شوهرم بیاد خونه خوشحال نمیشم. انگار قلبم سیاه و کدر شده. انگار ذوقم کور شده انگار دلم مرگ میخاد ....انگار عمیقا حالم بده و هیچ وقتم قرار نیس خوب بشه. انگار کمرم زیر این همه غصه شکست ....💔