سلام دوستان شما برای اینکه حس پوچی بهتون دسن نده چیکارمیکنید
پذیرش پوچی
یه هدف
برنامه ریزی و عمل بهش
باهاش کنار اومدم
من ۳۹سالمه تو سن کم ازدواج کردم درسمو نصفه تامرحله کاردانی رفتم ول کردم چسبیدم به خونه داری بچه داری بااینکه روحیاتم باتوخونه موندن سازگار نبود
عزیزم شما باید برای خودت پلن بچینی
و هدف گذاری کنی
از هدف های خیلی کوچیک شروع کن لازم نیست هدف هات خیلی خفن بزرگ دست نیافتنی باشند کم کم و مرحله مرحله باشه
تنها راهی که جواب داد ارتباط دلی با خدا و نماز
و بعدش سختی کشیدن تلاش برای یه هدف بهت معنا میده
ولی همیشه این حس دارم ته وجودم چون ندارم اونی که قشنگی زندگیم بود دیگع ندارمش
از یه شهر باامکانات ازدواج کردم اومدم تویه شهرکوچیک خام بودم و تلاش زیادی نکردم شوهرم‌بااینکه تحصیل کرده بود طوری شرایط رو چید برام که خونه نشین شدم وپسرفت کردم جا پیشرفت البته باترک دانشگاه مخالف بود ولی بعدش هرچی گفتم‌اشباه کردم دیگه می گفت میخواستی ترک تحصیل نکنی
بهش فکر نمیکنم
الان می بینم هم به روز نیستم به خاطر بچه هام اذیت میشم هم می بینم از لحاظ مالی کاش دستم توجیب خودم بود
احه الان هرکس زبان وکامپیوتر به نظرم درحد قابل قبولی ندونه یه حورایی بی سواده
همین انتخاب هدف برام سخته دوس دارم تو زمینه های علمی پیشرفت داشته باشم الان کاردانی واقعا به دردنمیخوره ..حرفه ایم بلد نیستم علاقه هم‌به مثلا رشته های ارایشی یا خیاطی واینا ندارم وخیلیم هزینه برهستن کتاب میخونم یکم توکانالای اموزش زبان میچزخم ولی کافی نیست
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
24 ثانیه پیش
27 ثانیه پیش
27 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
