قبلا برای فرار از زندگیم رویاپردازی میکردم
دنیایی رو تصور میکردم که توش همه چیز اونجوری که میخوام هست
و این احساس شیرینی بود
ولی الان حتی اونم حال رو خوب نمیکنه
میام رویاپردازی کنم یکی در گوشم میگه زندگی واقعیت سیاه و چرکه و بجای خیالبافی باید بری خودتو بکشی
مشکل ات چیه
منم
سن 17.18 سالگی خیلییی رویاپرداز بودم
منم همین طور ...از خیال پردازی ناهنجار دارم دیوونه میشم
هممون همینیم،تا میایم حداقل توی ذهنمون با فانتزی خودمون آرامش بگیریم واقعیت ها مثل سیلی میخوره توی گوشمون
هر وقت این چیزا رو گفت فوری استغفار کن، شیطان را لعنت کن.
هر چی بیشتر برای رویاهای قشنگت تمرکز کنی زودتر به دستشون میاری
قدم بعد هم شروع حرکت به سوی رویاهاست
باید واقع بین باشی و یادبگیری چطور با درد و رنج زندگی کنی
منمم خیال پردازیم برام لذت بخش بود تا همین 18 سالگی بعدش دیگه تحمل دنیای واقعیم ندارم چه برسه خیالی
منم
دقیقا دقیقا دقیقا
